Het leven stelt ons op de proef wanneer we het het minst verwachten. Voor veel oudere lezers roepen verhalen over veerkracht en toewijding herinneringen op aan hun eigen worstelingen, verliezen en overwinningen. Dit is zo’n inspirerend verhaal – een verhaal over een achtjarig meisje genaamd Lily en een gepensioneerde politiehond genaamd Max. Het is meer dan zomaar een kinderboek. Het gaat over moed, familiebanden en de liefde die ons zelfs door de donkerste nachten heen kan slepen.
Vanaf het allereerste moment dat Lily een drukke politiehondenveiling binnenliep met niets anders dan een pot met munten, was haar doel duidelijk. Ze was er niet om toe te kijken. Ze was er niet om haar nieuwsgierigheid te volgen. Ze was er om Max, de gepensioneerde K9 die ooit aan de zijde van haar overleden moeder had gediend, mee naar huis te nemen. Voor Lily was dit niet zomaar een veiling. Het was een strijd om familie, liefde en de enige levende connectie die ze nog had.
De vastberadenheid van een kind in een kamer vol volwassenen
De meeste kinderen van haar leeftijd droegen poppen of speelgoeddieren bij zich als ze naar buiten gingen. Lily droeg een glazen pot met munten. Elke stap die ze in die gelikte hal zette, klonk vastberaden. De ruimte was gevuld met zakenmannen in pak, officieren in uniform en gezinnen die hoopten op goed getrainde hulphonden. Voor hen waren de tentoongestelde dieren een investering, gewaardeerd om hun gehoorzaamheid, afkomst en kracht.
Maar voor Lily was Max niets van dat alles. Hij was geen prijs die gewonnen kon worden, noch een bezit dat je kon bezitten. Hij was familie.
Het had haar zeven lange maanden gekost om die munten te verzamelen. Kwartjes van de bank, stuivers van allerlei klusjes en verfrommelde dollarbiljetten, zorgvuldig verstopt in haar ladekast. Ze had zelfs afstand gedaan van haar favoriete speeltje en het online aan vreemden verkocht, alleen maar om er een paar extra biljetten in de pot te krijgen. Elke munt stond voor opoffering. Elke dollar voor hoop.
