Toen ik babyluiers in de rugzak van mijn 15-jarige zoon vond, zakte mijn hart in mijn schoenen.
Dit was niet normaal. Niet op die leeftijd.
Allerlei gedachten schoten door mijn hoofd.
Was dit een grap? Een flauwe weddenschap met vrienden? Hield hij iets ernstigs verborgen?
Ik betrapte mezelf erop dat ik me de ergste scenario’s voorstelde. Had hij een meisje zwanger gemaakt? Was hij betrokken bij iets waar ik niets van wist?
Ik had geen bewijs, alleen de luiers, als een goed bewaard geheim verstopt onder in zijn schooltas. Maar er klopte iets niet; het was een moederinstinct. Dus nam ik een besluit: ik zou hem na school volgen.
De volgende dag vertrok ik vroeg van mijn werk. Ik wachtte hem op voor de school en parkeerde ver genoeg om onopgemerkt te blijven.
Hij ging niet rechtstreeks naar huis, zoals hij me vertelde. Hij liep snel en met vastberaden passen de andere kant op.
Ik volgde hem meer dan 20 minuten discreet, tot hij stopte voor een klein, bescheiden huis in een rustige buurt aan de andere kant van de stad.
Hij klopte zachtjes aan en ging toen naar binnen, alsof hij eraan gewend was.
