Je kunt uit de logeerkamer gezet worden, zei mijn moeder toen mijn zus plotseling arriveerde. « Prima, als je voor het weekend weg bent, » voegde mijn zus er opgewekt aan toe. Ik vertrok, maar een paar dagen later was haar succes verdwenen. Paniek greep me aan. Ze liegt. Mam, zeg me dat ze liegt. Ik heet Violet.
Ik ben 28 jaar en woon al vijf jaar met mijn moeder in het huis dat mijn vader vlak voor zijn dood heeft verbouwd. Mijn vader overleed plotseling aan een hartaanval. Het huis was nog niet helemaal af. Een van de keuzes die we samen maakten, was het uitkiezen van keukentegels. Toen zat ik naast mijn moeder, die naar de muur staarde en nauwelijks haar bed uit kon komen.
Vrijdag hielden we in de stromende regen een begrafenis. Josie, mijn jongere zusje, arriveerde met een designer veiligheidsbril en een zijden sjaal. Ze barstte in tranen uit en viel zondagochtend uit. Ik was erbij. Ik bleef omdat iemand het moest doen. Omdat mijn moeder kwetsbaar was, omdat de hypotheek nog niet volledig was afbetaald en iemand de betalingen moest doen. Ik durf niet toe te geven dat ik verantwoordelijk ben.
