Daniel Harrington had zijn imperium gebouwd op controle – elk contract nauwkeurig, elke investering weloverwogen. Maar op een rustige donderdag kwam hij eerder dan normaal thuis, in de hoop zijn kersverse vrouw Sophia en zijn tienerzoon Ethan te verrassen.
De marmeren vloer echode onder zijn schoenen. Maar de verrassing was voor hem. Uit Ethans kamer klonk een ritmisch geluid – boem, boem, boem. Geschrokken duwde Daniel de deur open.
Binnen zat Alicia Brown, de huishoudster die hij maanden eerder had aangenomen, gehurkt naast Ethans rolstoel en tikte met een rubberen hamer op zijn benen. Ethans gezicht was bleek, maar zijn ogen straalden iets uit wat Daniel al jaren niet meer had gezien: hoop.
« Wat doe je?! » brulde Daniel, terwijl hij naar voren rende. Hij greep de hamer en sloeg Alicia in blinde woede in haar gezicht.
« Papa, stop! » riep Ethan. « Ze helpt me! »
Maar Daniel kon het niet aanzien. Zijn zoon was sinds het ongeluk jaren eerder verlamd en artsen hielden vol dat er geen kans op herstel was. Voor hem leek dit wreedheid.
“Ga weg!” blafte hij.
Tranen vulden Alicia’s ogen, maar ze gehoorzaamde. Ethan fluisterde: « Laat haar niet weggaan… », maar Daniel negeerde het.
Die avond weigerde Ethan het avondeten. Uiteindelijk verbrak zijn trillende stem de stilte. « Pap… ik voelde iets. Toen ze op mijn benen tikte, voelde ik het. Voor het eerst sinds het ongeluk. »
