Daniël verstijfde. Het rijk dat hij had opgebouwd, betekende plotseling niets meer vergeleken met die woorden.
Met tegenzin liet hij Alicia verdergaan. Ze masseerde Ethans spieren, tikte op zijn benen en moedigde hem dagelijks aan. Langzaam verschenen er kleine tekenen – Ethan deinsde terug van de kou, schrok van de druk.
Op een avond betrapte Daniel Alicia terwijl ze Ethans medicijnen sorteerde.
« Waarom raak je zijn pillen aan? » vroeg hij.
Haar handen trilden. « Omdat deze dingen hem niet helpen. Ze doen hem pijn. »
« Wat zeg je? »
« Ik heb ze laten testen, » gaf ze toe. « Ze bevatten een stof die zenuwregeneratie verhindert. Iemand wilde dat Ethan verlamd bleef. »
Daniels borstkas kromp ineen. « Onmogelijk. Dokter Lewis heeft ze voorgeschreven. »
« Ja, » fluisterde Alicia. « En Sophia zorgde ervoor dat hij ze elke avond nam. »
Haar naam sneed als een mes door hem heen. Sophia had Ethan altijd ‘een last’ genoemd, zuchtend over hoe tragisch zijn toestand was. Kon ze echt…?
