Het kantoor bruiste. De camera’s draaiden al, partners namen plaats en journalisten zetten microfoons klaar. Victoria, met een koele glimlach, rechtte haar parelketting en streek met haar hand door haar zorgvuldig gestylde haar. Ze voelde dat dit haar moment van triomf was.
Elena! Koffie! Op je knieën, zoals ik al zei! Haar heldere stem klonk.
Iedereen draaide zich om. Sommigen vertrouwden hun oren niet. Anderen snurkten nerveus van het lachen. Elena kwam binnen met kleine stapjes, een dienblad in haar handen. Er was geen uitdrukking op haar gezicht, alleen de vermoeidheid van de jaren en een diep verborgen waardigheid.
Ze knielde langzaam neer en zette het dienblad op de grond.
Er viel een griezelige stilte. Camera’s registreerden elke seconde. Een van de verslaggevers kwam dichterbij en de microfoon registreerde haar trillende ademhaling.
Toen keek Elena op. Voor het eerst in lange tijd gaf ze niet toe. Haar blik was scherp, vol pijn, maar ook onverwacht sterk.
« Mevrouw Victoria, » zei ze langzaam en duidelijk, « ik heb u jarenlang in stilte gediend. U dacht dat u me kon vertrappen omdat ik oud, arm en eenzaam was. Maar vandaag… Vandaag is de laatste keer. »
Er ging een gemompel door de kamer. Een van de journalisten fluisterde: « Neem je dit op? »
Victoria bloosde en probeerde toen te glimlachen.
Elena, theater is niets voor jou. Zet je koffie neer en ga weg.
