De vrouw liep naar de kist van haar man en gooide de emmer over zijn gezicht.
De nacht was verontrustend stil geweest. Laura Mitchell zat opgekruld op de bank, met een kop thee die allang koud was geworden. Haar man, Daniel, zou zeven uur eerder thuiskomen. Om middernacht, met tien onbeantwoorde telefoontjes, drukte de stilte op haar als een te zware last om te dragen.
Om twee uur ‘s nachts ging eindelijk zijn telefoon. Maar het was niet Daniel.
« Mevrouw Mitchell, » klonk de stem van een soldaat, vastberaden maar afstandelijk. « We hebben de auto van uw man in puin bij de rivier aangetroffen. Er is geen lichaam gevonden, maar alles wijst erop dat hij het niet heeft overleefd. »
De woorden verbrijzelden de theekop in haar hand, scherven vlogen over de vloer. Een golf van ongeloof overspoelde haar en liet haar verdoofd en stuurloos achter.
In de dagen die volgden, vulde het huis zich met stille condoleances, gevouwen handen en meelevende knikjes. Maar niets daarvan kon de holle pijn doorboren.
Toen begonnen de scheuren te verschijnen.
