De vrouw liep naar de kist van haar man en goot de inhoud van de emmer over zijn gezicht.

Terwijl ze Daniels verzekeringsclaims doorzocht, ontdekte Laura een bonnetje gedateerd na het ongeluk – door hem ondertekend, afkomstig van een motel langs de weg in New Jersey. Haar hartslag versnelde. Ze groef dieper: onverklaarbare bankafschrijvingen, vreemde waarnemingen van zijn auto kilometers van de plek waar hij zogenaamd gevonden was. Stukje bij beetje kwam een ​​wreed besef naar boven: Daniel was niet dood. Hij had het hele gebeuren in scène gezet.

De dag van de begrafenis brak aan, gehuld in droefheid. Het huis was gevuld met rouwenden, hun gezichten zwaar van verdriet. Toch was Laura’s kalmte verontrustend stabiel. In het midden van de kamer stond Daniels kist, gedrapeerd met bloemen, zijn gezicht geprezen door respectvolle blikken. Maar onder Laura’s kalme uiterlijk wachtte haar een koud en weloverwogen plan.

Toen het tijd was voor haar laatste afscheid, bracht Laura geen bloemen of tranen mee. In plaats daarvan droeg ze een emmer ijskoud water die ze had verstopt.

Zonder een woord liep ze naar de kist, knielde ernaast en goot met onwrikbare vastberadenheid de ijskoude inhoud over Daniels gezicht.

Water sijpelde langs zijn huid en trok in de zorgvuldig gearrangeerde gelaatstrekken. Een rilling ging door de kamer. Toen, met een schok, schoten Daniels ogen open. Er klonken kreten van verbazing. De gasten deinsden achteruit, geschrokken en vol ongeloof.

Langzaam ging hij rechtop zitten, niet langer het lijk dat ze dachten dat hij was. Hij was levend en stond voor iedereen tentoongesteld, ontdaan van zijn bedrog.