Mijn man dekte de eettafel met zijn minnares. Ik zette de mijne naast hem, met slechts een glazen wand ertussen, en nodigde iemand uit die hem de rest van zijn leven zou beschamen…
Ik zat op minder dan een meter afstand van hem. Hij keek op, onze blikken kruisten elkaar en zijn gezicht was geschokt. Naast me zat de man die ik vanavond had uitgenodigd, die wijn inschonk, glimlachte en zei: ‘Fijn je weer te zien, Mark.’
Mijn naam is Rachel, 34 jaar oud, accountant bij een logistiek bedrijf. Ik ben bijna zeven jaar getrouwd met Mark. We hebben een vijfjarige zoon, Ethan, een vrolijke en onafscheidelijke zoon van zijn vader. Mark is projectmanager bij een bouwbedrijf, altijd druk, maar verdient een vast salaris. Van buitenaf leek ons gezin ideaal.
Maar er begonnen scheuren te ontstaan.
Mark kwam vaak laat thuis. Zijn telefoon was nu geblokkeerd met Face ID en stond soms op stil. Als ik ernaar vroeg, wuifde hij het weg: « Het werk is zwaar geweest. » Daarna kwamen de zakenreizen – langer, frequenter, vaak zonder ook maar één telefoontje.
Ik ben nooit jaloers geweest, maar mijn instinct fluisterde me dat er iets mis was. Op een avond, terwijl hij aan het douchen was, flitste er een melding van een reserveringsapp voor restaurants op zijn telefoon. Ik maakte een screenshot voordat hij verdween.
Nieuwsgierigheid bracht me ertoe om verder te graven en ik ontdekte dat Mark een diner had gereserveerd bij een chique Frans restaurant waar hij me nog nooit naartoe had meegenomen. De reservering? Volgende week vrijdag, 19.00 uur.
Ik confronteerde hem niet. Ik bereidde me in stilte voor.
