De scène in de kazerne
De oude barakken roken naar vochtige stenen, zweet en muffe rook. De vloer was bedekt met stof, de roestige ijzeren bedden kraakten bij de minste beweging en de soldaten die in de schaduw zaten, zagen er meer verlaten uit dan verdedigers van hun land. Hun uniformen waren gescheurd, hun laarzen vielen uit elkaar en hun gezichten straalden meer uitputting en berusting uit dan trots.
Toen Anna de drempel overstak, zonk haar de moed in de schoenen. Ze verwachtte kracht en discipline te vinden, maar vond in plaats daarvan ellende, verwaarlozing en wanhoop.
Confrontatie
Ze liep recht op de kapitein af, haar stem scherp en onverzettelijk.
« Waarom leven jullie mannen in zulke omstandigheden? Waar zijn hun fatsoenlijke uniformen? Waar is hun fatsoenlijke eten? Waarom lijken deze barakken meer op een varkensstal dan op een plek voor soldaten? »
De kapitein kneep zijn ogen tot spleetjes en glimlachte toen wrang, beseffend dat ze « nog maar een jonge vrouw » was. Zijn toon droop van spot. « En wie ben jij om hier vragen te stellen? Ben je niet bang om je plek te verliezen? »
Anna’s reactie was kalm, maar haar ogen brandden.
« Ik ben niet bang. Wat ik zie, walg ik van: gescheurde schoenen, bedorven eten. Dit is geen dienst, dit is overleven. En dat raakt mij en elke soldaat hier. »
Het gezicht van de kapitein vertrok van woede. Hij sprong naar voren, greep haar bij de kraag en brulde zo hard dat de zaal ervan schudde:
« Ga weg, vrouw! Er is geen plaats voor jouw soort in mijn gezelschap! »
