Een wending die hij niet had verwacht
De soldaten verstijfden, met grote ogen, onzeker of ze moesten ingrijpen. Maar Anna bewoog niet. Ze rechtte haar rug, keek de kapitein recht in de ogen en verklaarde met een stem zo hard als staal:
« Je hebt gelijk over één ding. Er is hier geen plaats voor mij, want binnenkort is dit niet meer jouw bedrijf. »
De kapitein knipperde met zijn ogen, gedesoriënteerd. De stilte in de barak was oorverdovend. Plotseling klonken er zware voetstappen vanuit de deuropening.
Twee hoge officieren kwamen binnen, groetten Anna scherp en spraken haar aan met een respect dat de kapitein versteld deed staan.
Kolonel, het inspectieteam is klaar. Kunnen we beginnen?
De greep van de kapitein op zijn kraag verslapte onmiddellijk. Zijn gezicht verbleekte toen het besef van wat er gebeurd was tot hem doordrong. De « jonge vrouw » die hij zojuist had vernederd, was geen kwetsbare rekruut – ze was een pas benoemde kolonel, die op een geheime inspectie van de compagnie was gestuurd.
Rolomkering
Anna streek kalm haar uniform glad en draaide zich naar de verbijsterde soldaten.
« Vanaf vandaag zal hier niemand meer als een dier behandeld worden. Je krijgt schoenen, eten en waardigheid. Want dat is wat je verdient. En degenen die hun macht misbruiken… » Haar blik prikte in de trillende ogen van de kapitein. « …zullen daarvoor boeten. »
De soldaten die even daarvoor nog stil waren geweest, barstten nu in applaus uit. Sommigen richtten zich zelfs op, alsof de hoop in hun botten was teruggekeerd. De kapitein, ooit gevreesd, leek nu een verslagen schim van zichzelf.
Die dag veranderde de barak voorgoed – niet omdat een vrouw sprak, maar omdat zij de moed en de autoriteit had om gerechtigheid te brengen waar voorheen angst heerste.
