Eenzaam liefdesritueel
Zes maanden waren verstreken sinds de dood van mijn vrouw en mijn leven was van alle betekenis beroofd. Het appartement was ondraaglijk stil. Haar sjaal hing nog steeds bij de deur, haar favoriete mok stond onaangeroerd in de kast, en soms, als ik mijn ogen sloot, zwoer ik dat ik haar parfum nog steeds in de lucht kon ruiken.
Elke zondag bracht ik een boeket rode rozen – haar favorieten – naar de begraafplaats. Het was het enige ritueel dat me rust gaf. Ik legde ze zorgvuldig op haar graf, ging op een stenen bankje in de buurt zitten en praatte met haar alsof ze me kon horen. Het was mijn manier om de leegte te overleven.
Vreemde verdwijning
Maar toen gebeurde er iets vreemds. Drie weken lang verdwenen de bloemen die ik daar had neergezet gewoon. Ze verwelkten niet. Ze waaiden niet weg. Ze verdwenen gewoon.
Eerst dacht ik dat de terreinknechten misschien te snel hadden opgeruimd, maar toen ik ernaar vroeg, schudden ze hun hoofd. De bewaker van de begraafplaats mompelde: « Ik heb niemand gezien. Als je antwoorden wilt, zul je ze zelf moeten vinden. »
Dit antwoord bleef me achtervolgen. Wie zou nou bloemen stelen van een graf? Van haar graf?
Verborgen camera
