Op de begrafenis van mijn vader dacht ik dat ik afscheid kwam nemen. In plaats daarvan verscheen er een vrouw in een trouwjurk, met een liefdesverhaal dat de tijd nooit had uitgewist.
Tegen de ochtend van de dienst had ik geen tranen meer over. Ik had de afgelopen week gehuild onder de douche, bij de koffie en in de armen van mijn moeder tot mijn lichaam hol aanvoelde. Staand in de stille kerk, omringd door lelies en gepolijst hout, voelde ik me vreemd losgekoppeld, alsof ik buiten mezelf zweefde.
Mijn naam is Kate. Daniel was mijn vader. En op de dag dat we hem ter ruste legden, gebeurde er iets wat niemand van ons had kunnen voorzien.
De dienst begon zoals begrafenissen dat gewoonlijk doen. Het orgel zoemde zachtjes, de priester sprak vriendelijke woorden en mijn moeder – Catherine – zat naast me, bleek maar beheerst, haar vingers stevig in haar schoot gevlochten. Toen, halverwege het gebed, gingen de kerkdeuren open.
Ze kwam binnen.
Een oudere vrouw, misschien wel zeventig jaar of ouder, liep langzaam door het gangpad in een witte trouwjurk. Niet zo’n dramatische jurk met pailletten en tule, maar een eenvoudige, elegante jurk met kanten mouwen, een hoge halslijn en delicate handschoenen. Haar grijze haar was netjes vastgezet, haar gezicht een mengeling van verdriet en stille vastberadenheid.
Eerst dacht ik dat ze op de verkeerde plek was beland. Maar toen ik naar het gezicht van mijn moeder keek, dat van alle kleur was ontdaan, wist ik wel beter. De vrouw liep rechtstreeks naar de kist van mijn vader, legde haar trillende hand op het gepolijste hout en fluisterde:
