« Je hebt me eindelijk in het wit gezien, Daniel. »
Er klonk gezucht door de kerk. Toen draaide ze zich naar ons om, haar stem onvast maar helder.
« Nee, ik ben niet boos, » zei ze. « En ja, ik weet hoe dit eruitziet. Maar als u het toestaat… ik wil u graag een verhaal vertellen. »
Ze hield een boeket lelies vast, haalde diep adem en begon.
Vijftig jaar geleden werd ik verliefd op een jongen die Daniel heette op ons eindexamenfeest. Ik was zeventien, hij achttien. Hij droeg een blauwe stropdas die niet bij zijn pak paste en danste alsof het hem niets kon schelen wat de wereld ervan vond. Die avond zei hij tegen me: ‘Ooit zie ik je in een trouwjurk, Ellen.’ En ik geloofde hem.
Ze hield even op en haar ogen straalden.
Twee weken later werd hij opgeroepen voor Vietnam. We namen afscheid onder een lantaarnpaal. Hij beloofde te schrijven, en dat deed hij. Ik ook. We droomden van een leven in die brieven. Maar toen… stopten zijn brieven. En twee weken later kreeg ik een telegram: Gesneuveld in actie.
Haar stem brak, maar ze bleef aandringen.
Ik droeg zwart. Ik bewaarde zijn brieven in een schoenendoos onder mijn bed. Ik wees elke jongen af die me uitvroeg. En toen ik twintig werd, zei ik tegen mijn moeder dat ik nooit zou trouwen. Ze huilde harder dan op de dag dat we dat telegram begroeven.
Het was doodstil in de kamer.
