« Tien jaar later, » fluisterde Ellen, « liep ik een supermarkt in een andere stad binnen. En daar was hij. Daniel. Levend. Lachend. Met het handje van een klein meisje vast. »
De hele kamer snakte naar adem, net als zij.
Ik dacht dat ik een geest zag. Ik rende weg voordat hij me kon zien. Later ontdekte ik de waarheid. Het leger had een fout gemaakt – een andere Daniel uit zijn eenheid was gestorven. Maar tegen de tijd dat ik mijn Daniel terugvond, had hij al een gezin. Een vrouw. Een dochter met dezelfde kuiltjes waar ik ooit zo van hield.
Haar stem werd zachter.
Ik liet hem gaan. Maar ik vergat het nooit. En ik heb mijn belofte nooit gebroken. Ik zei hem dat hij me ooit in het wit zou zien. Dus hier ben ik dan.
Haar bekentenis hing als wierook in de lucht, zwaar en heilig. Ik keek naar mijn moeder, die langzaam opstond en naar de vrouw in het wit liep. Ellen verstijfde, onzeker, totdat mijn moeder haar hand uitstak.
« Ik wist van je, » zei mijn moeder zachtjes. « Hij heeft het me ooit verteld. Tijdens het eten. Hij zei dat hij een meisje in de oorlog had verloren. Maar toen hij terugkwam, was hij niet meer dezelfde man. Hij droeg dat verlies in stilte. »
Ellen barstte in tranen uit. Tranen stroomden over haar gezicht.
Mijn moeder glimlachte door haar eigen tranen heen. « Hij hield intens van me. En nu weet ik wiens hart hem het eerst vasthield. »
Ze omhelsden elkaar. En het was niet ongemakkelijk. Het was niet bitter. Het was helend. Twee vrouwen, verbonden door dezelfde man, die liefde in al haar vormen erkennen.
