Antonio en ik hielden vier jaar lang van elkaar tijdens onze studie. Hij was aardig, zachtaardig, altijd geduldig en hield onvoorwaardelijk van me. Maar na onze afstuderen veranderde ons leven.
Ik kreeg al snel een goedbetaalde baan bij een internationaal bedrijf in Mexico-Stad, terwijl Antonio maandenlang naar werk zocht voordat hij uiteindelijk een baan kreeg als receptioniste bij een kleine plaatselijke kliniek.
Toen vond ik dat ik beter verdiende.
Ik verliet hem voor de dochter van de CEO, iemand die mijn promotie kon versnellen. Antonio huilde onbedaarlijk op de dag dat ik het uitmaakte. Maar dat kon me niet schelen. Ik vond dat hij niet aan mijn verwachtingen voldeed.
Vijf jaar later was ze al assistente van de salesmanager van het bedrijf.
Maar mijn huwelijk verliep heel anders dan ik had gedroomd.
Mijn man maakte me constant belachelijk omdat ik een ‘gemiddeld’ salaris verdiende, ook al werkte ik voor het bedrijf van zijn vader. Ik leefde in angst: voor zijn grillen, zijn eisen en, het ergste van alles, voor de minachting van mijn schoonvader.
Op een dag hoorde ik wat nieuws.
Antonio ging trouwen.
