Toiletten.
Twee.
Ze haalden onze auto’s op zonder te kloppen of te waarschuwen. Op de oprit aan de overkant – in haar badjas, met een kop koffie in haar hand, haar lippen gekruld van voldoening – stond Lindsey.
Dat was alle bevestiging die we nodig hadden. Ze deed het. Geen waarschuwing van de VvE. Geen boete. Gewoon een persoonlijke vete en het snel bellen van de sleepdienst.
Jack was woedend. En ik? Ik glimlachte alleen maar.
Omdat Lindsey niet wist wat ze net had gedaan. Nog niet.
Sticker van $25.000.
We liepen rustig naar buiten. Lindsey sloeg haar armen over elkaar en riep zelfvoldaan: « Regels zijn regels! »
Ik keek haar aan en toen naar de chauffeur van de sleepwagen. « U kunt hier stoppen, » zei ik. « Dit gaat haar $ 25.000 kosten. »
Dit trok haar aandacht.
« Waar heb je het over? », snauwde ze.
Ik wees naar de nauwelijks zichtbare sticker in de hoek van de achterruit: een kentekenplaat met de naam van een overheidseigendom. Onze voertuigen maakten deel uit van een beschermd wagenpark, gekoppeld aan een geheime opdracht. Manipulatie ervan, zelfs indirect, leidde automatisch tot aansprakelijkheid voor schade.
Lindsey knipperde met haar ogen en voelde zich plotseling onzeker.
Wij draaiden ons om en liepen weg.
