Kloppen op haar deur
. Ik heb die avond één rustig telefoontje gepleegd. Gewoon een melding. Burgerlijke inmenging. Inmenging in overheidseigendom. Niets dramatisch.
De volgende ochtend reed er een zwarte SUV de buurt in. Hij parkeerde soepel voor Lindseys huis. Een man in een donker pak en een zonnebril stapte uit. Je kon de verandering bijna voelen.
Hij riep haar. Ze deed de deur open – nog steeds in haar badjas, met een mok koffie in haar hand. Wat er daarna gebeurde, leek wel een scène uit een film.
De agent legde kalm uit dat ze de overheidsactiviteiten verstoorde door toestemming te geven voor het verwijderen van voertuigen met een federaal kenteken van privéterrein. De schade? $ 25.000, en er loopt een onderzoek.
Haar gezicht verbleekte. De koffiemok gleed uit haar hand en spatte uiteen op de bakstenen traptreden.
Jack kon het niet laten. Hij boog zich naar voren en zei zachtjes: « Misschien kun je de volgende keer beter niet doen alsof je een sheriff bent. »
De nasleep van de burenruzie.
De agent liet haar weten dat ze de stad niet mocht verlaten totdat de zaak was opgelost. Niemand werd gearresteerd, maar de ernst van de situatie hing zwaar in de lucht.
Terwijl de SUV wegreed, keek ik even naar Lindsey. Haar voordeur stond open, de gordijnen half dicht. De vrouw die ooit met militaire precisie rozenstruiken snoeide, deed nu nauwelijks de gordijnen open.
Deze zomer zijn de bloemen verwelkt.
We hebben haar nooit meer zien lachen. Ze kwam niet naar vergaderingen van de Vereniging van Eigenaren, ze bakte geen koekjes, ze zwaaide niet vanaf de veranda. Midden in een federaal onderzoek zitten, is een enorme aanslag op je leven.
