De geur van ontsmettingsmiddel hing in de lucht terwijl ik naast het ziekenhuisbed van mijn man Lucas zat. Apparaten piepten onafgebroken, elke fragiele ademhaling werd gemarkeerd. Ik was moe, maar de bezorgde ogen van mijn dochter Emily hielden me alert. Toen trok ze, zonder waarschuwing, aan mijn mouw.
« Mam, verstop je, » mompelde ze dringend, terwijl ze me naar een kast duwde.
Ik verstijfde. « Waar heb je het over? »
« Alsjeblieft, mam. Vertrouw me. »
Verward en verontrust door haar toon, glipte ik naar binnen en liet de deur net op een kier staan zodat ik kon kijken.
Een vrouw in verpleegstersuniform kwam binnen. Eerst dacht ik dat ze personeel was, maar toen ze zich vooroverboog en Lucas zachtjes kuste, voelde ik een ijskoude maag. Toen kwamen de woorden die mijn wereld in duigen deden vallen:
« Ik ben zijn vrouw. »
Emily’s lichaam verstijfde. Mijn geest schreeuwde: « Nee, dit kan niet waar zijn. »
Jarenlang had ik in ons huwelijk geloofd. Ik had een leven opgebouwd rond vertrouwen en opoffering. Toch was dit het bewijs van verraad. Lucas was niet alleen ontrouw, maar ook een bigamist.
