Sofia keek hem nog een laatste keer aan. Hij wist nog niet dat hij haar morgen “baas” zou moeten noemen.…
De telefoon in mijn zak trilde zachtjes. Geen dramatische berichten-alleen een herinnering aan de vergadering, een waarschuwing van de bank en een post van de HR-afdeling:
“We bevestigen dat u morgen om 9.00 uur de functie van directeur van de afdeling zult aannemen. De officiële informatie wordt tijdens de ochtendvergadering bekendgemaakt.”
Ze haalde diep adem en stond op uit haar stoel. Het appartement zag er hetzelfde uit, maar er was niets in zoals voorheen.
Sofia heeft die nacht niet geslapen. Ze huilde niet. Ze schreeuwde niet. Ze lag gewoon in bed, luisterend naar de stilte, met gedachten als de stroming van een rivier. Alexander ‘ s woorden, zijn uiterlijk, zijn “op 40, niemand is geïnteresseerd in je meer” draaiden in mijn hoofd. Het bracht geen tranen. Het was als een vervaagde schaduw van iets dat er niet meer toe deed.
‘S morgens dronk ze koffie in stilte. Ze droeg een grijs pak, haar favoriete oorbellen en delicate make-up. Ze schoof haar schouders recht en keek naar haar spiegelbeeld in de spiegel. Ze was er klaar voor. Niet alleen voor een nieuwe baan, maar voor een heel nieuw leven.
Toen ze de vergaderzaal binnenkwam, stopten de gesprekken. Iedereen keek in haar richting, verrast, nieuwsgierig, misschien een beetje onzeker. Alexander zat op de derde rij. Hij keek haar aan met een mengeling van woede, schok en.. Schaamte?
‘Goedemorgen allemaal,’ zei ze rustig. – Bedankt voor je komst.
