Twee jaar nadat ik op 10.000 meter hoogte het leven van een vrouw had gered, zat ik op mijn dieptepunt. Ik worstelde om de eindjes aan elkaar te knopen en wankelde door het verlies van mijn moeder. Op kerstavond klopte er iemand op mijn deur met een onverwacht cadeau en een kans op een nieuwe start van een onbekende die ik kende.
Ik had alle denkbare soorten passagiers gezien: zenuwachtige beginners, doorgewinterde zakenreizigers en enthousiaste vakantiegangers.
Maar er is één passagier die ik nooit zal vergeten. Niet vanwege haar designerkleding of haar businessclassticket, maar vanwege wat er die dag op 10.000 meter hoogte gebeurde. Twee jaar later veranderde ze mijn leven op manieren die ik me nooit had kunnen voorstellen.
Droevige vrouw met tranen in haar ogen | Bron: Midjourney
Laat ik eerst een beeld schetsen van mijn leven. Mijn kelderappartement was precies wat je in de stad voor $600 per maand zou verwachten. Watervlekken sierden het plafond als abstracte kunstwerken, en de radiator rammelde de hele nacht door alsof iemand er met een moersleutel op sloeg.
Maar dat was alles wat ik me nu, op mijn 26e, na alles wat er gebeurd was, kon veroorloven. Het aanrecht diende als bureau, werkplek en eettafel tegelijk. In een hoek stond een klein tweepersoonsbed, waarvan het metalen frame zichtbaar was waar het beddengoed was losgeraakt.
De muren waren zo dun dat ik elke voetstap vanuit het appartement boven kon horen. Elke stap herinnerde me eraan hoe ver ik was afgedwaald van mijn oude leven.
Ik staarde naar de stapel onbetaalde rekeningen op de klaptafel, elk een herinnering aan hoe snel het leven kan gaan. De incassobureaus begonnen weer te bellen. Slechts drie keer die dag.
Rekeningen op tafel | Bron: Midjourney
Ik pakte de telefoon en hield mijn duim uit gewoonte boven het nummer van mijn moeder, voordat ik eraan dacht. Zes maanden. Het was zes maanden geleden dat ik iemand had om te bellen.
De tv van de buren zoemde door de muur, een vrolijke kerstfilm over familiereünies en feestelijke wonderen. Ik zette het volume hoger om het te overstemmen, maar de kerstliederen klonken als zout in een open wond.
« Ademhalen, Evie, » fluisterde ik tegen mezelf, het favoriete advies van mijn moeder als het moeilijk werd. « Eén dag tegelijk. »
De ironie van de situatie ontging me niet. ADEMEN. Dat was het begin van dit hele gedoe op die noodlottige vlucht.
Een radeloze vrouw, verzonken in gedachten | Bron: Midjourney
« Mevrouw! Laat iemand haar helpen! » Een luide schreeuw klonk door de gang.
De herinnering aan die vlucht van twee jaar geleden was nog kristalhelder. Ik was bezig met mijn gebruikelijke check-in in de businessclass toen ik paniek in een mannenstem hoorde. Drie rijen voor me greep een oudere vrouw naar haar keel, haar gezicht kleurde alarmerend rood.
“Hij stikt!” riep een andere passagier terwijl hij opstond uit zijn stoel.
Mijn training begon meteen te werken. Ik rende naar haar toe en ging achter haar stoel zitten. De andere stewardess, Jenny, was al bezig met het doorgeven van de radio aan het medische personeel aan boord.
« Mevrouw, ik ben hier om te helpen. Kunt u wel ademen? » vroeg ik.
Een oudere vrouw ervaart ongemak in een vliegtuig | Bron: Midjourney
Ze schudde heftig haar hoofd, haar ogen wijd open van angst. Haar perfect gemanicuurde nagels drukten zich vast in de armleuning en haar knokkels werden wit van de spanning.
« Ik help je weer adem te halen. Blijf alsjeblieft kalm. »
Ik sloeg mijn armen om haar heen, vond het plekje net boven haar navel en duwde met al mijn kracht omhoog. Niets. Opnieuw. Niets. De derde keer hoorde ik een zacht gehijg.
Een stuk kip vloog door het gangpad en belandde op de krant van de man. De vrouw boog zich dubbel en haalde diep en moeizaam adem. De hele hut leek naar adem te snakken.
Stewardess in het vliegtuig | Bron: Unsplash
« Rustig maar, » suste ik, terwijl ik over haar rug wreef. « Adem rustig. Jenny, kun je wat water voor me halen? »
De handen van de vrouw trilden terwijl ze haar zijden blouse gladstreek. Toen ze me eindelijk aankeek, waren haar ogen waterig maar warm. Ze pakte mijn hand vast en kneep er stevig in.
« Dank je wel, lieverd. Ik zal dit nooit vergeten. Ik ben mevrouw Peterson, en je hebt zojuist mijn leven gered. »
Een oudere vrouw lacht in het vliegtuig | Bron: Midjourney
