De strakke glazen deuren van een chique winkelcentrum in Dallas gingen open en lieten een stroom zonlicht en een gestage stroom winkelend publiek binnen.
Het was een rustige doordeweekse middag. De ruimte zat vol met gezinnen, stellen en zakenmensen die de verzorgde gangen als hun persoonlijke landingsbaan beschouwden.
Onder hen liep Jonathan Miller – een 39-jarige CEO van een succesvol technologie-investeringsbedrijf, bekend om zijn maatpakken, vlijmscherpe humor en een onverbloemde arrogantie. Vlak achter hem liep zijn vrouw Emily Miller, zeven maanden zwanger, met één hand zachtjes haar buik vasthoudend terwijl ze probeerde zijn vlotte tempo bij te houden.
« Ja, lieverd. Ik zie je op de westelijke parkeerplaats. Maak je geen zorgen om haar, ze sleept me alleen maar mee. » Zijn ogen schoten afwijzend naar Emily.
Emily verstijfde. Ze had al eerder fragmenten opgevangen, gefluister en nachtelijke sms’jes, maar dit – dit was de bevestiging. De ‘zakelijke afspraken’ van haar man waren in werkelijkheid rendez-vous met zijn maîtresse.
« Jonathan, » zei ze zachtjes, terwijl ze probeerde kalm te blijven. « Kun je dit hier niet doen? »
Hij beëindigde het gesprek met een grijns, stopte zijn telefoon in zijn zak en draaide zich naar haar om. « Wat doen? Denk je dat je mijn leven mag bepalen? Je zou dankbaar moeten zijn – je leeft van mijn succes. »
De woorden waren pijnlijk, maar Emily hield stand. « Je vernedert me in het openbaar. Ik verdien respect. »
Een paar klanten vertraagden, voelden de spanning. Jonathans kaken spanden zich. Toen hief hij zijn hand op en sloeg haar in het gezicht. Emily deinsde achteruit, haar hand om haar wang geklemd, haar ogen wijd open van afgrijzen.
