De tl-lampen in de spreekkamer pulseerden zwakjes en gaven een zacht gezoem af, als een zenuwachtig insect dat achter glas gevangen zat. Emma Harris schoof ongemakkelijk heen en weer op de zachte tafel, met één hand zachtjes haar ronde buikje wiegend. Met achtendertig weken zwangerschap was ze moe, maar vol verwachting – deze afspraak zou haar laatste controle zijn voordat ze haar dochtertje zou verwelkomen.
Dr. Alan Cooper, bijna een jaar lang haar gynaecoloog, boog zich over het echoscherm. Normaal gesproken sprak hij tijdens deze echo’s met kalme zekerheid – « hier is het hoofd, daar is de hartslag » – maar vandaag trilde zijn stem. De hand die de sonde vasthield, begon te trillen.
« Is alles oké? », vroeg Emma
« Je moet hier weggaan en afstand nemen van je man », zei hij.
« Wat? Waarom – waar heb je het over? »
Dr. Cooper slikte moeizaam en draaide het scherm langzaam naar haar toe. Het wazige zwart-witbeeld onthulde het profiel van haar baby – teer en volledig gevormd, met kleine vuistjes dicht tegen de borst gekruld. Maar Emma verstijfde niet vanwege de baby. Wat haar de adem belette, was de schaduw die net achter het beeld loerde – een vaag spoor van wat leek op littekenweefsel op de wang van de baby, alsof er iets met een verontrustende kracht tegen haar baarmoeder had gedrukt.
« Je zult het begrijpen als je het ziet, » zei hij, terwijl hij de sonde wegtrok.
Zijn hand trilde toen hij de gel van haar buik veegde. « Emma, ik kan nu niet alles uitleggen. Maar het is geen medisch probleem. Het gaat om veiligheid – die van jou en de baby. Heb je ergens anders onderdak? »
Veiligheid? Van Michael? Haar man met wie ze vijf jaar getrouwd is, de man die haar elke avond kruidenthee bracht en via haar buik tegen de baby praatte?
Ze knikte verdoofd, hoewel haar gedachten nog steeds rondtolden.
