Clara voelde de koude ziekenhuiskamer om zich heen wervelen. Ze keek naar het bleke, bezwete gezicht van haar dochter en probeerde haar gedachten te ordenen. De dokter bleef kalm, maar er lag onverholen bezorgdheid in zijn ogen.
“Ja lieverd, alsjeblieft… Vertel ons wat er zaterdagavond is gebeurd,” vroeg de dokter zachtjes, terwijl hij tegen het meisje aanleunde.
Het meisje aarzelde. Ze beet op haar lip en de tranen rolden over haar wangen.
« Het doet zo’n pijn… Martin zei dat ik het niet aan mijn moeder mocht vertellen… dat hij zich alleen maar zorgen zou maken. Hij gaf me pillen… heel bitter. Daarna… kan ik me niets meer herinneren. »
Clara’s bloed stolde. Pillen? Waarom zou Martin het meisje medicijnen geven zonder dat iemand het wist?
« Het is belangrijk om te weten welke ingrediënten je binnenkrijgt. Ik heb al een ambulance gebeld en we zullen alle nodige tests in het ziekenhuis uitvoeren. Dit is niet zomaar een indigestie. »
Elke minuut voelde als een eeuwigheid. Eindelijk arriveerde de ambulance en flitsten er blauwe lampjes in de kantoorramen. Het medisch personeel tilde Ana voorzichtig op een brancard en begon onmiddellijk met stabiliseren.
Klara liep door de ziekenhuisgang en probeerde niet te huilen. Dezelfde vraag bleef maar in haar hoofd rondspoken: hoe had ze dit niet eerder kunnen opmerken? Hoe had ze haar dochter alleen met Martin kunnen laten?
Tijdens de wandeling vertelde de dokter haar:
