Tijdens de wandeling vertelde de dokter haar:
De symptomen en wat we op de echo zagen, wijzen erop dat Ana’s lichaam is blootgesteld aan iets waaraan het niet had mogen worden blootgesteld. Haar lever en maag vertonen schade. We zullen meer zekerheid krijgen na laboratoriumtests.
In de wachtkamer voelde Klara voor het eerst een brandende woede, vermengd met ondraaglijke schuldgevoelens. Martin. De man aan wie ze het leven van haar dochter had toevertrouwd. De man in wie ze had geloofd. Wat verborg hij eigenlijk?
Haar telefoon trilde. Een bericht van Martin:
« Alles oké? Ik ben thuis. Is alles oké? »
Klara balde haar vuisten. Ze reageerde niet. Even later kwam er een arts uit de spoedeisende hulp.
Ana’s toestand is stabiel, maar we hebben ernstige vermoedens. We moeten de autoriteiten waarschuwen. Ze moet een giftige stof hebben ingenomen.
De woorden « meld het bij de autoriteiten » troffen Clara als een donderslag bij heldere hemel. Ze besefte dat de nachtmerrie nog maar net was begonnen.
Ze keek naar het bleke gezicht van haar zoon, zichtbaar achter de spiegel in de woonkamer. En op dat moment nam hij een onherroepelijk besluit: hij zou Martín nooit meer in de buurt van het meisje laten komen.
Diep van binnen wist hij dat de waarheid over dit weekend donkerder zou zijn dan hij zich had voorgesteld.
