John en ik zijn al meer dan tien jaar getrouwd. We hebben een zoon op de basisschool, die zich netjes en beleefd gedraagt. Ik dacht dat ons huwelijk stabiel zou zijn, maar onverwachts veranderde John. Hij verzon vaak smoesjes voor zijn drukte, kwam laat thuis, en zijn blik was vaag als ik ernaar vroeg.
Op een keer zag ik toevallig een hotelrekening in zijn vest, samen met een vreemde lippenstift. Mijn hart brak, maar ik maakte er geen punt van. Ik begreep dat hoe ongeduldiger ik was, hoe meer reden hij zou hebben om het te ontkennen. Ik observeerde het rustig en bedacht ook rustig een plan.
Het hoogtepunt was de dag dat ik ontdekte dat John stiekem de bankpas op mijn naam had meegenomen. Dat was de pas waarmee ik geld spaarde voor de studie van mijn kind. Ik ben meteen naar de bank gegaan en heb alles geblokkeerd. Ik wist dat hij hem snel nodig zou hebben, en dan zou de waarheid aan het licht komen.
Zoals ik had voorspeld, ging mijn telefoon om middernacht herhaaldelijk. De beller was een arts:
– Bent u Johns vrouw? Hij en een meisje waren net met spoed naar de spoedeisende hulp gebracht vanwege uitputting tijdens… inti:ma:cy. Het ziekenhuis had hun familie dringend nodig om de papieren in orde te maken.
Ik was verbluft, maar bleef kalm:
– Ja, ik kom meteen.
Toen ik aankwam, deed het tafereel voor mijn ogen me rillen. John lag op het ziekenhuisbed, hevig zwetend, zijn gezicht bleek. Naast hem lag een jong meisje – duidelijk de « groene thee » die hij stiekem had gezien – in dezelfde toestand, zwaar ademend, haar gezicht bleek.
Toen ze me binnen zagen komen, beefden ze allebei meteen. John probeerde te zeggen:
– Jij… waarom ben je hier?
