Wanneer Ellen Pauls graf bezoekt om troost te zoeken in haar verdriet, ontdekt ze kinderschoentjes op zijn grafsteen. Aanvankelijk negeert ze ze, denkend dat een andere rouwende familie ze daar per ongeluk heeft achtergelaten. Maar na verloop van tijd duiken er meer schoenen op. Op een dag betrapt Ellen de verantwoordelijke, en op dat moment verandert haar hele leven…
Toen ik de schoenen voor het eerst zag, dacht ik dat het een vergissing was. Een paar kleine blauwe sneakers stonden netjes naast Pauls grafsteen, alsof ze op het verkeerde graf waren geplaatst.
Ik dacht dat het een rouwende ouder was. Mensen doen vreemde dingen als ze rouwen. Ik weet dat het mij is overkomen. Toen Paul stierf, heb ik een hele week potten jam gemaakt die ik nooit zou opeten.
Een paar sneakers op een grafsteen | Bron: Midjourney
Hij was plotseling overleden, bij een ongeluk, onderweg naar huis. En voor ik het wist, was ik alleen. Jam leek het enige dat alles beter kon maken.
Maar ik zette mijn schoenen aan de kant, liet mijn lelies achter en ging naar huis nadat ik bij het graf van Paulus had gesproken.
Bij mijn volgende bezoek waren er meer schoenen, dit keer andere paren.
Een rouwende weduwe op een begraafplaats | Bron: Midjourney
De ene keer waren het kleine rode rubberen laarsjes. Een andere keer een paar donkergroene sneakers. Dit was geen toeval meer. Het was onmogelijk. Het was opzettelijk. Schoenen voor kinderen die in mijn leven met Paul nooit hadden bestaan.
Het sloeg nergens op. Wij hadden geen kinderen. Ik had geen kinderen.
Eerst probeerde ik het te negeren. Ik dacht dat het waarschijnlijk iemand in de buurt was die rouwde en schoenen neerzette waar er maar een plekje was. Of, eerlijk gezegd, het was gewoon het verkeerde graf.
Een vrouw staat op een begraafplaats | Bron: Midjourney
Of… of wat? Wat zou het anders kunnen zijn?
Ik probeerde andere redenen of excuses te bedenken, maar met elk bezoek werd het steeds moeilijker om me te overtuigen. De schoenen waren er nog steeds, een nieuw paar elke keer dat ik langer dan een week weg was.
Ik had het gevoel dat het universum mij uitlachte, alsof iemand wist hoe hij mijn rust kon verstoren.
Dus stopte ik er even mee, denkend dat als ik wegbleef, de schoenen misschien zouden verdwijnen. Maar dat gebeurde niet.
Sterker nog, hun aantal is toegenomen.
Schoenen op een grafsteen op een begraafplaats | Bron: Midjourney
Toen ik terugkwam, zag ik zes paren netjes in een rij bij de grafsteen staan. Het leek een vreemd offer dat ik niet begreep.
