Het ongemak in mijn maag veranderde in woede.
Heeft iemand een wrede grap uitgehaald?
Toen vond ik op een koude ochtend de verantwoordelijke persoon.
Een vrouw staat op een begraafplaats | Bron: Midjourney
Die ochtend werd ik wakker met de wens om bij Pauls graf te zitten, een kop thee te drinken en hem te vertellen hoe graag ik ervan droomde om naar Thailand te reizen. Maar ik kon het ticket niet boeken. Ik verlangde naar een briesje in mijn gezicht of een bloemblaadje op mijn schoot.
Iets, wat dan ook , dat als een teken beschouwd zou kunnen worden.
In plaats daarvan vond ik iemand die de loop van mijn leven zou veranderen.
Een vrouw zittend in bed | Bron: Midjourney
Ze stond daar, gehurkt bij de steen, met een paar kleine bruine sandalen in haar handen. Haar lange zwarte haar wapperde in de wind terwijl ze de sandalen voorzichtig naast een paar slippers zette.
« Hé! Jij! » riep ik, terwijl ik naar haar toe rende. De lelies die ik had meegebracht glipten uit mijn handen en landden op het dauwfrisse gras.
« Maar wat doe je dan? » vroeg ik.
Een vrouw staat op een begraafplaats met een paar sandalen in haar handen | Bron: Midjourney
De vrouw deinsde terug, maar rende niet weg. Ze stond langzaam op, klopte haar jas af en draaide zich naar me om.
En toen stond mijn hart stil.
Ik kende haar.
“Maya?” Mijn stem was zacht, als een gefluister, gehuld in ongeloof.
Een vrouw staat op een begraafplaats | Bron: Midjourney
Zij was het. Pauls secretaresse. Ik had haar jaren niet gezien, sinds ze zonder waarschuwing haar baan had opgezegd. Ze glimlachte altijd, was beleefd en vrolijk. Maar de vrouw die voor me stond, zag er gebroken uit. Er lag verdriet in haar ogen, een verdriet dat je alleen kent als je verdriet kent.
Rouwen om het verlies van een geliefde. Of iemand anders.
Ik kreeg een knoop in mijn maag toen ik aan iets dacht.
Een glimlachende persoonlijke assistent | Bron: Midjourney
« Jij… » begon ik. « Jij en Paul? Jullie waren bij mijn man… »
Maya’s gezicht vertrok onmiddellijk. Ik kon haar schuldgevoel bijna voelen. Ze greep in haar jaszak en haalde er een klein, rechthoekig voorwerp met versleten randen uit.
Ze gaf het me zonder een woord te zeggen.
Ik keek naar beneden.
Een vrouw staat op een begraafplaats | Bron: Midjourney
Het was een foto.
Paul wiegt glimlachend een jongetje in zijn armen. Het benam me de adem.
« Hij heet Oliver, » fluisterde Maya, haar stem nauwelijks luid genoeg om de stilte te doorbreken. « Hij is de zoon van Paul. »
Mijn hoofd tolde. Ik deinsde achteruit, de foto stevig vasthoudend, en het voelde alsof de grond onder mijn voeten was weggezakt.
Foto van een man en een baby | Bron: Midjourney
Paul, mijn man, die ik dacht zo goed te kennen, leidde een geheim leven. Met een kind.
« Je had een affaire, » zei ik zachtjes.
Maya knikte, terwijl er tranen over haar gezicht stroomden.
« Dit was niet mijn bedoeling, » zei ze. « Het was niet gepland. Ik ben weggegaan voordat het te chaotisch werd. Maar toen… »
Een vrouw staat op een begraafplaats | Bron: Midjourney
Ze haalde diep adem en zuchtte.
Toen kreeg Paul een ongeluk en overleefde het niet. Oliver is nu vijf. Hij blijft maar vragen naar zijn vader. Hij wil weten waar hij is. En ik vertelde hem dat Paul er niet meer was, maar dat hij van bovenaf over hem zou waken. Nu zegt hij elke keer dat hij een nieuw paar schoenen krijgt, dat ik de oude naar zijn vader moet brengen.
Ik staarde haar aan, verstijfd van angst.
Een boze vrouw | Bron: Midjourney
