Ik heb nooit van het getal zes gehouden.
Niet uit bijgeloof, maar omdat ik als kind een dun litteken bij mijn linkerpols had. Mijn moeder vertelde me ooit dat ik met zes vingers geboren was. Toen ik drie was, verwijderden chirurgen de extra vinger en verdween het litteken in mijn geheugen. Ik was het vergeten tot die avond in Texas.
De regen kletterde op het dak van het ziekenhuis terwijl ik Emily, mijn vrouw, met mijn handen op haar buik vastgreep. De lift viel uit tijdens een onweersbui, dus droeg ik haar zes verdiepingen omhoog, mijn armen brandden bij elke stap. De verloskundige afdeling rook naar jodium en regen. Verpleegkundigen brachten ons snel naar binnen; Ly verdween in verloskamer 5.
Terwijl ik de blauwe jurk dichtknoopte die ze me hadden gegeven, verstijfde ik. Een bekend gezicht zat vlakbij.
« Een? »
« John? »
Het was Emily’s oude geliefde, John, met zijn vrouw Julia, die ook aan het bevallen waren – Kamer 7. Het verleden en het heden botsten onder de storm.
We zaten op tegenover elkaar gelegen bankjes, in stilte lotusthee drinkend, terwijl de vaders angstig wachtten. Toen vielen de lichten uit en bleef alleen de rode noodlamp over. Toen de generator weer sputterend tot leven kwam, klonk er gehuil uit kamer 5 – mijn zoon was geboren. Enkele minuten later klonk er een babygehuil uit kamer 7.
Toen ik mijn zoontje voor het eerst door het glas zag, stortte ik bijna in. Zijn linkerhand had een extra vinger, bleek en teer als een bloemblaadje. De verpleegster verzekerde me dat het normaal was en makkelijk te verhelpen. Maar toen ze een andere pasgeborene optilde – Johns dochter – zag ze dezelfde afwijking op haar hand.%
