Toen mijn schoonmoeder een paar weken voor mijn bruiloft het kostbare kristallen glaswerk van mijn overleden moeder vernielde, dacht ik dat mijn hart nooit meer zou helen. Ze stond daar met haar zelfvoldane glimlach, denkend dat ze de herinnering aan mijn moeder voorgoed uit mijn leven had gewist. Ze had geen idee wat haar te wachten stond.
Mijn naam is Jennifer. Ik ben 25 jaar oud en verloor mijn moeder, Alice, toen ik 16 was. Negen jaar later is de pijn nog steeds voelbaar. Ze was de belichaming van zachtheid en gratie. Ze was mijn beste vriendin. Degene die altijd naar lavendel en kaneel rook. Ze was mijn alles.
Een verdrietige jonge vrouw | Bron: Midjourney
Ze liet niet veel na toen ze stierf. Maar ze liet me iets kostbaars na dat veel voor me betekende: haar geliefde kristallen doosje. Niet zomaar een kristal. Deze stukjes bevatten haar ziel en haar herinneringen.
Elke zondag haalde moeder zorgvuldig elk glas uit de kast. Ze poetste ze tot ze in het licht glansden als diamanten. Daarna vertelde ze me verhalen over de dag dat ze ze kocht in het centrum van Grove Wood.
« Ooit, Jenny, » zei ze, « zullen ze je voor iets bijzonders van pas komen. Haal ze alleen tevoorschijn op belangrijke momenten, oké, lieverd? »
Een set kristallen glazen | Bron: Pexels
Die speciale dag was eindelijk aangebroken. Mijn verloving met Michael bracht me pure vreugde. Maar het zette Sandra ook in de schijnwerpers. Mijn stiefmoeder was vijf jaar na de dood van mijn moeder met mijn vader getrouwd. Ze liet me nooit vergeten dat zij de nieuwe vrouw in huis was.
Vanaf dag één had ik het gevoel dat ze met een geest concurreerde. Ik kon de naam van mijn moeder nooit uitspreken zonder dat Sandra een grimas trok alsof ze net zure melk had geproefd. Ze verborg nooit hoe bedreigd ze zich voelde door de herinnering aan mijn moeder.
