Op een regenachtige avond in een rustig stadje zag een jonge serveerster, Emily Parker, vier kleine meisjes dicht op elkaar zitten buiten het raam van haar eetcafé. Hun kleren waren gescheurd, hun gezichten bleek en hun ogen droegen de stille pijn van honger en eenzaamheid. Emily’s borstkas kromp ineen. Deze kinderen hadden geen familie, geen warm thuis dat op hen wachtte.
Zonder erbij na te denken heette ze hen welkom en zette vier dampende borden eten voor hen neer. Die ene vriendelijke daad veranderde onbewust de volgende twaalf jaar van haar leven.
Een belofte geboren uit vriendelijkheid
Vanaf die avond maakte Emily er in stilte haar missie van om voor de meisjes te zorgen. Na lange diensten in het restaurant hield ze een deel van haar fooi achter om eten voor ze te kopen. Ze zocht in kringloopwinkels naar tweedehandskleding, verzamelde schriften en potloden voor school en zette ze zelfs aan haar keukentafel om ze te leren lezen en schrijven.
Tien jaar lang stond Emily hen bij als een moeder. Zelf had ze het vaak moeilijk, werkte ze dubbele diensten, sloeg ze maaltijden over en liet ze haar eigen dromen varen. Maar elke keer dat ze de meisjes zag glimlachen met volle buiken, wist ze dat haar offer de moeite waard was.
Gefluister en twijfels
Niet iedereen begreep het. Buren roddelden dat Emily haar leven verspilde aan kinderen die niet van haar waren. Sommigen spotten met haar dat ze geld verspilde aan meisjes die nooit iets zouden worden. Soms vroeg zelfs Emily zich af hoe lang ze het nog volhield.
Maar iedere keer dat de meisjes haar hand vastklampten en fluisterden: « Mama Emily », koos ze voor liefde boven twijfel.
