Darius Stone had in Seattle moeten zijn. Een zakendeal was mislukt en zijn privéjet was vastgehouden voor inspectie. Portland was niet gepland; het was slechts een ongelegen tussenstop. Maar toen de valetservice hem afzette bij een schilderachtig café aan Alberta Street, roerde er iets onverwachts in hem. Een vleugje vertrouwdheid, als een herinnering die langs zijn huid streek.

Hij liep er bijna onopgemerkt voorbij. Maar iets – een instinct, een duwtje – deed hem naar het caféraam kijken.

En daar was ze.

Nia.

Zelfs na zes jaar zou hij haar overal herkennen.

Haar krullen waren opgestoken, precies zoals ze ze op zondagochtend droeg. Ze boog zich zachtjes naar drie kinderen – een meisje en twee jongens – geen van allen ouder dan vijf. Haar uitdrukking was warm, vol tederheid.

Maar wat Darius het meest schokte, was de manier waarop de kinderen naar haar keken.

En wat leken ze op hem.

Dezelfde rijke bruine huid. Dezelfde hoge jukbeenderen. Dezelfde kuiltjes.

Zijn kuiltjes.

Kuiltjes die hij alleen met één vrouw deelde.

De vrouw die uit zijn leven was verdwenen.

Zes jaar geleden.