Wendy maakte duidelijk dat mijn kleinzoon niet welkom was – niet op haar bruiloft, niet in haar huis, niet in haar leven. Mijn zoon was er wel, maar ik niet. Ik glimlachte, speelde de rol van toegewijde schoonmoeder en wachtte op het juiste moment om iedereen de vrouw te laten zien met wie hij getrouwd was.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik Wendy voor het eerst ontmoette.
Bijvoorbeeld.
Het was een brunch in een pretentieus café met betonnen muren, glimmend bestek en eten dat er beter uitzag dan het smaakte. Ze kwam tien minuten te laat aan in een strak crèmekleurig jasje en verontschuldigde zich niet. Ze begroette me met een handdruk in plaats van een knuffel en vroeg niet hoe ik me voelde.
Mijn zoon Matthew kon niet stoppen met glimlachen. Ik zag hem haar gezicht bestuderen terwijl ze vertelde over kunstopeningen, kamerplanten en iets dat ‘bewust ontwerpen’ heet.
Ze was briljant, slim en ambitieus.
Maar ze heeft nooit gevraagd naar Alex, mijn kleinzoon, Matthews zoon uit zijn eerste huwelijk. Hij was toen vijf jaar oud en woonde bij mij sinds zijn moeder stierf.
Haar gebrek aan interesse, haar gebrek aan nieuwsgierigheid en het feit dat ze hem niet noemde, baarde mij zorgen.
