« Mijn echte moeder woont hier nog steeds, » fluisterde mijn stiefzoon op een avond. Ik lachte totdat ik vreemde dingen in huis begon op te merken.
Toen ik met Ben trouwde, dacht ik te begrijpen wat het betekende om het leven van een weduwnaar te betreden. Hij was diep gehecht aan zijn overleden vrouw Irene en voedde hun zevenjarige zoon Lucas alleen op.
Gelukkig vader-zoon duo | Bron: Midjourney
Gelukkig vader-zoon duo | Bron: Midjourney
Ik respecteerde de diepe liefde die hij nog steeds voor haar voelde, wetende dat die verbonden was met de herinnering aan zijn eerste liefde en Lucas’ moeder. Ik was er niet om haar te vervangen, maar om een nieuw hoofdstuk voor ons allemaal te beginnen.
Mijn eerste maanden met mijn familie verliepen precies zoals ik had verwacht. Lucas heette me hartelijk welkom, zonder de aarzeling die ik had gevreesd. Ik speelde uren met hem, las hem zijn favoriete verhaaltjes voor het slapengaan voor en hielp hem met zijn huiswerk.
Een vrouw helpt een jongen met zijn huiswerk | Bron: Midjourney
Ik heb zelfs geleerd hoe ik zijn favoriete macaroni met kaas precies zo kan maken als hij het lekker vindt: met kaas en broodkruimels erbovenop.
Op een dag begon Lucas me « mama » te noemen, en elke keer dat hij dat deed, keken Ben en ik elkaar in de ogen en glimlachten we trots. Ik had het gevoel dat alles op zijn plek viel.
Op een avond, na een fijne dag, stopte ik Lucas in bed. Plotseling keek hij me aan, zijn ogen wijd open en ernstig. « Weet je, mijn echte moeder woont hier nog, » fluisterde hij.
Een jonge jongen die ‘s nachts in bed ligt | Bron: Midjourney
Ik lachte zachtjes en streek met mijn vingers door zijn haar. « Oh, mijn liefste, je moeder zal altijd bij je zijn, in je hart. »
Maar Lucas schudde zijn hoofd en kneep zo intens in mijn hand dat mijn hart een sprongetje maakte. « Nee, ze is hier. Thuis. Ik zie haar soms. »
Een rilling liep over mijn rug. Ik forceerde een glimlach en wuifde het weg alsof het een ongebreidelde kinderfantasie was. « Het is maar een droom, lieverd. Slaap lekker. »
Een vrouw dwingt zichzelf om te glimlachen terwijl ze ‘s nachts in bed zit | Bron: Midjourney
Lucas was gewend aan zijn nieuwe situatie, maar ik voelde me ongemakkelijk. Ik wuifde de gedachte weg, denkend dat hij zich gewoon aan het aanpassen was aan een nieuw gezin, een nieuw normaal. Maar naarmate de dagen verstreken, begonnen kleine dingen in huis me te irriteren.
Eerst zou ik Lucas’ speelgoed opruimen, zodat ik het later precies zo terug kon vinden als ik het had gevonden. Niet één of twee keer, maar herhaaldelijk.
Close-up van blokken verspreid over de vloer | Bron: Pexels
Close-up van blokken verspreid over de vloer | Bron: Pexels
En de keukenkastjes – ik heb ze naar eigen inzicht herschikt, maar de volgende ochtend stond alles weer op zijn plek, alsof iemand mijn invloed in huis probeerde teniet te doen. Het was verontrustend, maar ik zei tegen mezelf dat het gewoon mijn geest was die me parten speelde.
Op een avond viel me iets op dat ik niet kon verklaren. Ik had een foto van Irene uit de woonkamer naar een discretere plank in de gang verplaatst. Maar toen ik de volgende dag terugkwam, stond hij er nog steeds, op zijn oorspronkelijke plek, perfect afgestoft, alsof iemand hem net had schoongemaakt.
Fotolijst met een foto van een vrouw | Bron: Midjourney
Fotolijst met een foto van een vrouw | Bron: Midjourney
Ik haalde diep adem en besloot er met Ben over te praten. « Regel jij wel eens dingen in je huis? » vroeg ik op een avond, terwijl we net klaar waren met eten, terwijl ik probeerde nonchalant te klinken.
Ben keek op en glimlachte alsof ik een flauwe grap had verteld. « Nee, Brenda, waarom zou ik dat doen? Ik denk dat je het je verbeeldt. »
Hij lachte, maar er was iets vreemds in zijn ogen – een vleugje verlegenheid, of misschien wrok. Ik kon er niet helemaal de vinger op leggen, maar ik had het gevoel dat er een onzichtbare muur tussen ons stond.
Man lacht om zijn ongemak te verbergen | Bron: Midjourney
Een paar avonden later zaten Lucas en ik op de vloer van de woonkamer een puzzel in elkaar te zetten. Hij was geconcentreerd, legde muntjes neer en stak geconcentreerd zijn tong uit, toen hij me plotseling met grote, oprechte ogen aankeek.
