💔De bruiloft die nooit plaatsvond
Toen ik Daniel ontmoette, goochelde hij met een spuitzak, zijn telefoon en zijn portemonnee, die duidelijk zijn dag probeerde te verpesten. Zijn creditcards lagen verspreid over de vloer van een klein café aan de rand van Brighton Hill. Ik knielde neer om hem te helpen.
« Dank je, » zei hij blozend. « Ik beloof dat ik normaal gesproken niet zo’n rommeltje maak. »
Ik glimlachte. « Het is oké. Chaos houdt van goed gezelschap. »
Dit was het begin.
Daniel had een delicate textuur – als een baken voor iemand die gewend is stormen te trotseren. Hij herinnerde zich de kaneel in mijn latte. Hij vroeg of ik veilig thuis was gekomen. Hij liet me nooit zijn warmte verdienen.
Na jaren doorgebracht te hebben met mannen voor wie liefde een beproeving was, voelde Daniel zich veilig. Alsof hij stabiel was.
Na drie dates vertelde hij me, terwijl we pasta aten: « Ik heb een zoon. Evan. Dertien jaar oud. Zijn moeder verliet hem toen hij acht was. Sindsdien zijn we alleen. »
« Ik zou hem graag ontmoeten, » zei ik.
Zijn ogen lichtten op. « Echt waar? De meeste vrouwen zijn bang. »
« Ik ren niet, » grapte ik. « Tenzij je me een reden geeft. »
