🧃Een moeilijk begin.
Evan was beleefd. Te beleefd. Elk woord leek ingestudeerd, elke blik bedachtzaam. Hij sprak me aan met « mevrouw » en hield vast aan het antwoord « ja » of « nee ». Een fort, versterkt door manieren.
« Hij heeft gewoon tijd nodig », zei Daniel.
Dus ik wachtte. Ik kwam opdagen. Ik probeerde het.
Op een regenachtige novemberavond vroeg Daniel me ten huwelijk in hetzelfde restaurant waar we ooit zo hard hadden gelachen om verbrande crème brûlée. Hij was zenuwachtig en had tranen in zijn ogen. Ik zei ja.
Toen we dit aan Evan vertelden, mompelde hij: ‘Gefeliciteerd’, maar ik beschouwde het als een vooruitgang.
Dat was het niet.
🕊️De ochtend veranderde alles
. De ochtend van de bruiloft was koud en helder. Mijn jurk glansde. De tuin stond vol witte linten en rozen. Maar iets in me voelde vreemd – gespannen, rusteloos.
Toen klopte er iemand.
Het was niet mijn getuige, maar Evan, serieus en gekleed in een oversized pak.
“Kunnen we praten?” vroeg hij.
Wij gingen naar het rustige terras.
“Trouw niet met mijn vader.”
Ik verstijfde. « Evan – wat? »
« Je bent aardig, » zei hij snel. « Je bakt beter pannenkoeken dan wie dan ook. En je schreeuwt niet. Maar als je met hem trouwt, doet hij je pijn. »
Hij gaf mij een dikke envelop.
Binnenin: rechtszaken. Eisen. E-mails aan iemand die Greg heet.
Ze heeft geen familie. Enorme spaargelden. Trouw met haar, wacht twee jaar en vertel haar dat ze emotioneel getraumatiseerd is. Ga weg met de helft van wat je hebt.
« Het verliest snel zijn betekenis. Ik zei toch dat magie werkt. Ik verdrink in de schulden. Dit zal me redden. »
Ik staarde naar de gedrukte woorden. Een bedrog. Een plan.
« Hoe lang weet je het al? »
« Ik heb dit telefoongesprek een paar weken geleden gehoord. Ik dacht dat als je kalm bleef, je misschien weg zou gaan. »
« Jij hebt mij beschermd. »
Hij knikte.
« Je hebt me niet in de steek gelaten, » fluisterde ik. « Je hebt me gered. »
