Wanneer Mila vreemde plakbriefjes in haar appartement vindt, geschreven in een onbekend handschrift en die haar herinneren aan dingen die ze nog nooit aan iemand heeft verteld, besteedt ze er weinig aandacht aan. Naarmate de berichten steeds verontrustender worden, zet Mila een camera neer, maar ontdekt dat de opname is verwijderd. Wanneer haar beste vriendin een huiveringwekkende theorie presenteert, beseft Mila dat de waarheid wel eens veel dodelijker zou kunnen zijn dan ze ooit had gedacht…
Is het je ooit overkomen dat er iets vreemds gebeurde en je het negeerde?
Dat was bij mij het geval.
Ik was de koningin van: » Ach, het is vast niks. »
Vrouw zittend op een bank en glimlachend | Bron: Midjourney
Vrouw zittend op een bank en glimlachend | Bron: Midjourney
Dus toen ik een geel plakbriefje op mijn bureau vond dat ik absoluut niet had geschreven, was ik in eerste instantie niet paranoïde. Het was geschreven in een vreemd, scheef handschrift, dat me eraan herinnerde augurken en crackers te kopen tijdens het boodschappen doen en een brief te versturen.
Dingen waar ik over had nagedacht, natuurlijk. Maar ik had het aan niemand verteld. En toch lag het daar, midden op mijn bureau, als een to-dolijstje van een geest.
Ik fronste, checkte de agenda op mijn telefoon om te kijken of ik een herinnering had ingesteld en was het vergeten, en haalde toen mijn schouders op. Misschien had ik het half slapend opgeschreven. Misschien deed mijn brein wel dat rare dingetje: de eigen realiteit in twijfel trekken.
Vrouw zittend aan een bureau | Bron: Midjourney
Vrouw zittend aan een bureau | Bron: Midjourney
Maar ja… wie stuurt er nog brieven? Vroeger stuurde ik e-mails. Of was het een pakketje dat verstuurd moest worden? Maar welk pakketje?
Ik had geen idee.
Dus gooide ik het in de prullenbak en ging verder.
Doos op een salontafel | Bron: Midjourney
Doos op een salontafel | Bron: Midjourney
Een paar dagen later verscheen er weer een briefje. Het was hetzelfde trillende handschrift op een van diezelfde gele Post-its.
Vergeet niet uw documenten op te slaan.
Goed.
Daar was het iets enger.
« Wat is er aan de hand, Mila? » vroeg ik mezelf af. « Wat ben je aan het doen, mijn dochter? »
Persoon schrijft op een plaknotitie | Bron: Midjourney
Persoon schrijft op een plaknotitie | Bron: Midjourney
Ik was een freelance schrijver en had de avond ervoor aan een groot project gewerkt.
Dat is onmogelijk. Nee. Absoluut niet.
Ik woonde alleen. Mijn deur was op slot. Er waren geen sporen van inbraak. Ik heb geen spullen zien verplaatsen of stelen. Er was alleen een briefje.
Ik dacht dat het waarschijnlijk stress was, dat ik te veel werkte en te weinig slaap kreeg. Dus gooide ik het er weer uit.
Vrouw houdt haar hoofd vast | Bron: Midjourney
Vrouw houdt haar hoofd vast | Bron: Midjourney
Het was bijna middernacht en ik wist niet zeker wat mijn slaap had verstoord, maar ik werd plotseling wakker en keek naar een ander briefje dat ik op mijn nachtkastje had gevonden. Deze keer leek het niet triviaal.
Onze gastheer wil niet dat ik met u praat, maar het is belangrijk dat we dat wel doen.
Ik zat verlamd in mijn bureaustoel en las deze woorden keer op keer. Mijn mond werd droog.
Opeens begon de lucht in mijn appartement vreemd aan te voelen.
Wie heeft deze briefjes in vredesnaam geschreven? En waarom bemoeit mijn huisbaas zich er nu mee?
Vrouw zittend op de rand van een bed | Bron: Midjourney
Vrouw zittend op de rand van een bed | Bron: Midjourney
Ik liep het appartement door en controleerde de sloten en ramen. Er waren absoluut geen sporen van inbraak. De eigenaar had een sleutel van het appartement, maar ik verwachtte niet dat hij zomaar onaangekondigd binnen zou komen. We spraken meestal een specifieke dag en tijd af als ik reparaties nodig had.
Maar terwijl ik ging zitten, schoot me nog iets te binnen: mijn webcam … Zal die echt bewijs leveren?
Nadat ik het eerste bericht had ontvangen, zette ik een oude webcam op mijn bureau en registreerde met een bewakingsapp alle gedetecteerde bewegingen.
Webcam op een tafel | Bron: Midjourney
Webcam op een tafel | Bron: Midjourney
Ik rende om de map te controleren. De bestanden waren verdwenen.
Ze zijn niet zomaar verdwenen. Ze zijn verwijderd.
Mijn maag keerde zich om. Ik raakte ze niet aan. Ze waren alleen weg omdat iemand ze had verwijderd.
Toen dacht ik aan het mandje.
Vrouw met laptop | Bron: Midjourney
Vrouw met laptop | Bron: Midjourney
Maar zelfs deze was leeg.
Iemand anders dan ik zag de camera, gebruikte mijn laptop en verwijderde de opname.
Ik dwong mezelf kalm te blijven, maar ik was doodsbang. Ik ging naar de keuken, pakte een mes, controleerde de sloten en ging weer naar bed. Ik kon niet slapen, maar het was de veiligste plek. Of dat dacht ik tenminste.
Keukenmessenblok | Bron: Midjourney
Keukenmessenblok | Bron: Midjourney
De volgende dag, toen ik terugkwam van de sportschool, lag er weer een Post-it op me te wachten. Maar deze was anders.
Het was met tape aan de buitenkant van mijn appartementdeur geplakt, leeg. Er stond geen boodschap op, geen trillende letters. Alleen een lichtgeel vierkantje tegen het hout gedrukt als een stille waarschuwing.
Mijn haren gingen overeind staan.
Ik griste het van hem af, mijn handen trilden. Had iemand me verteld dat ze me in de gaten hielden? Dat ze wisten dat ik de briefjes had gezien? Dat ze wisten dat ik niet thuis was?
Lege Post-it op de deur | Bron: Midjourney
Lege Post-it op de deur | Bron: Midjourney
Angst liep over mijn rug. Toen ik me omdraaide om weer naar binnen te gaan, zag ik nog iets.
Andere deuren in mijn gebouw hadden ze ook.
Verschillende kleuren. Roze, blauw en geel. Maar ze waren allemaal leeg.
Ik stond daar, te snel ademend, starend naar de deur van mijn buurman aan de overkant van de gang. Had hij het daar ook neergelegd? Had iemand dit ons allemaal aangedaan?
Vrouw staat in de gang | Bron: Midjourney
Vrouw staat in de gang | Bron: Midjourney
Ik wachtte niet af. Ik had er genoeg van. Ik pakte mijn sleutels en rende het appartement uit.
Jessica deed de voordeur open, gekleed in een grote hoodie en met warrig haar.
« Mila? Dat… » Ze draaide zich om en keek naar de klok in de woonkamer.
« Het is bijna tien uur! Ik wilde net naar bed. Wat is er aan de hand? »
Vrouw staat in de deuropening | Bron: Midjourney
Vrouw staat in de deuropening | Bron: Midjourney
Ik liep langs haar heen en weer door haar kleine woonkamer.
« Je moet me vertellen dat ik niet gek ben. »
Jessica wreef in haar ogen en deed de deur achter zich dicht.
« Oké, maar we hebben koffie nodig. En ik zweer het, Mila, als het weer over aliens gaat, dan krijg je wel iets. »
Waterkoker op het aanrecht | Bron: Midjourney
Waterkoker op het aanrecht | Bron: Midjourney
« Nee, » snauwde ik. « Het is veel erger, Jess. Ik denk dat er iemand in mijn appartement heeft ingebroken. »
Dat maakte haar wakker. Ze ging op de bank zitten en keek me bezorgd aan terwijl ik alles uitlegde: de Post-its, de verwijderde bewakingsbeelden en de lege prullenbak. Mijn stem brak meer dan eens, en ik wist dat ik zichtbaar trilde.
Jess onderbrak me niet, ze knikte alleen maar en fronste nadenkend.
Toen ik klaar was, gaf ze de geest.
Geschokte vrouw | Bron: Midjourney
Geschokte vrouw | Bron: Midjourney
“Maar er is geen spoor van iemand anders in het appartement?”
« Absoluut niets! Ik weet niet of deze persoon gewoon goed was in het verbergen van zijn sporen of dat het spoken waren. Ik meen het, Jess. Ik heb niets ongewoons gezien, maar ik weet dat er iets mis is. »
“Mila, heb je gecontroleerd op koolmonoxide?”
