Ik ben 30. Mijn vader is 61. En ongeveer drie maanden geleden vertelde hij me dat hij opnieuw ging trouwen.

« Op Dana! » zei hij, zijn ogen glinsterend als die van een tiener. « We houden een kleinschalige bruiloft. Alleen goede vrienden en familie. »

Dana. Ongeveer vijftig. Draagt hakken alsof ze aan haar voeten vastgelijmd zitten. Praat alsof ze altijd een verkooppraatje houdt. En ik zweer het, ze is 70% botox en 30% een bad vibes-type.

Nou, ik heb Dana nooit gehaat. Ik heb het geprobeerd. Ik heb het echt heel erg geprobeerd. Ik heb om haar grappen gelachen. Zelfs de grappen die nergens op sloegen. Ik heb elke droge, te gaar gekookte ovenschotel met een glimlach opgegeten. Ik heb haar een mooie sjaal voor kerst gekocht.

Ze heeft het nooit gedragen.

Vanaf het begin maakte ze me duidelijk dat ik niet welkom was. Niet helemaal, natuurlijk. Dat zou te eerlijk zijn geweest. Maar op duizend kleine manieren.

Elke keer dat papa en ik close werden – bijvoorbeeld om oude herinneringen te delen of om stomme films te lachen – gedroeg Dana zich vreemd. Ze begon te hoesten. Of zei dat ze migraine had. Een keer beweerde ze zelfs dat ze twee keer in dezelfde week voedselvergiftiging had opgelopen.

Mijn vader zei altijd: « Ze is gewoon gevoelig, schat. Je weet hoe haar buik is. »

Ja, ik ben gevoelig voor het feit dat ik niet in het middelpunt van de belangstelling sta.

Ze behandelde me alsof ik een geest was, geen dochter. Zelfs geen mens. Gewoon een overblijfsel uit een leven waar ze niets mee te maken wilde hebben. Toch kwam ik opdagen. Elke feestdag. Elke verjaardag. Belde me elke zondag.

Toen kwam het grote telefoontje van papa.

« We hebben een date! » zei hij. « Volgende maand! Dana en ik gaan trouwen! »

« Geweldig, pap, » zei ik met een oprechte glimlach door de telefoon. « Ik ben blij voor je. »

« Ze wil het klein houden. Je weet hoe ze is. Alleen maar mensen om zich heen. »

« Natuurlijk, » zei ik. « Wat jullie beiden maar gelukkig maakt. »

Ik heb nooit een uitnodiging gekregen. Geen berichtje. Geen kaartje. Niets van Dana. Maar het kon me niet schelen. Ik dacht dat het alleen… zij was. Ik wilde mijn vader nog steeds steunen.

Ik kocht een simpele poederblauwe jurk. Ik combineerde hem met een paar lage hakken. Ik nam vrijdag vrij zodat ik er vroeg heen kon rijden en kon helpen. Misschien stoelen neerzetten of zoiets.

Twee weken voor de bruiloft belde papa.

« Dana zegt dat je bij ons moet blijven, » zei hij. « Je hoeft geen geld te verspillen aan een hotel. »

Dat zette mij aan het denken.

« Heeft ze dat gezegd? » vroeg ik.

« Ja, » stond ze erop. Ze zei dat ze het je gemakkelijk wilde maken.

Huh. Dat klonk niet als Dana. Maar ik ging er niet tegenin.

« Oké, » zei ik. « Ik ben er vrijdagavond. » En dat was ik. Ik was er kort na zevenen.

Dana deed de deur open en glimlachte op de een of andere manier.

“Lange rit?” vroeg ze.

“Het is niet zo erg,” zei ik, terwijl ik mijn tas naar binnen sleepte.

Ze gaf me een kop lauwe thee en wees naar de logeerkamer.

« De badkamer is aan het einde van de gang. Maak ons niet wakker, morgen hebben we een belangrijke dag. »

Ze verdween naar haar kamer. Een paar minuten later kwam papa naar buiten in een joggingbroek en slippers.

« Hé, kleintje, » zei hij, terwijl hij me in een knuffel trok. « Fijn dat je het gehaald hebt. »

We bleven wakker en praatten, met z’n tweeën op de bank, en haalden herinneringen op aan roadtrips en die keer dat onze oude auto kapot ging in Kentucky.

Rond middernacht ging ik met een goed gevoel naar bed. Hoopvol zelfs. Ik had geen idee wat me te wachten stond.

De volgende ochtend werd ik natuurlijk een beetje nerveus wakker, maar vooral opgewonden om mijn vader te zien trouwen. Wat ik ook van Dana vond, deze dag was nog steeds belangrijk voor hem.

Ik draaide me om en pakte mijn telefoon.

Fort.

Vreemd. Misschien heb ik hem op het aanrecht laten liggen? Ik herinnerde me nog heel goed dat ik hem voor het slapengaan in het stopcontact had gedaan. Geen probleem. Ik stond op, deed mijn jurk aan, maakte me op en sjokte de keuken in. Niets.

Geen telefoon. Geen koffie. Geen ontbijtgeuren. Geen geluiden. De hele plek voelde… doods.

Ik controleerde de sleutelhaak. Leeg. Mijn maag kromp een beetje ineen.

Ik liep naar de voordeur en draaide aan de hendel. Hij bewoog niet. De grendel zat op slot. Ik probeerde de achterdeur. Hetzelfde gebeurde. Toen de ramen. Elk raam was stevig gesloten.

Ik riep: « Dana? »

 

Niets. Ik klopte op haar slaapkamerdeur. Stilte.

Harder kloppen. « Dana? Hallo? »

Nog steeds niets.

Toen zag ik het. Een felgele Post-it, netjes op het aanrecht geplakt. Geschreven in Dana’s handschrift, met krullerige, overdreven strenge letters.

« Neem het niet persoonlijk op. Het is gewoon niet jouw dag. »

Ik stond daar, verstijfd. Ze sloot me op. Ze nam mijn mobiele telefoon af. Mijn sleutels. Mijn stem. Alsof ik een probleem was, kon ze het achter een deur opsluiten.

Even wist ik niet wat ik moest doen. Mijn handen trilden. Mijn borst was benauwd. Toen kwam de woede. Ik riep haar naam. Ik bonsde op de muren. Ik liep heen en weer als een gek. Allemaal gekleed in poederblauw, zonder uitweg.

 

Mijn mascara liep al uit onder mijn ogen en ik staarde naar de deur alsof ik hem wilde openen. En toen – godzijdank – herinnerde ik me iets.

Ze pakte mijn telefoon af. Ze pakte mijn sleutels af. Maar ze pakte mijn Apple Watch niet af.

Ik tikte op het scherm alsof mijn leven ervan afhing. Het kleine toetsenbordje voelde onbruikbaar, maar ik kreeg het voor elkaar door een sms te sturen naar mijn goede vriend die in de buurt woonde.

Ik: Tasha, bel me alsjeblieft NU. Dana heeft me opgesloten. Ik maak geen grapje.

Tasha: Wat? Waar ben je??

Ik: Paps appartement. Logeerkamer. Ze nam mijn mobiele telefoon mee. Sleutels. De deur zit op slot.

Geen enkel antwoord, geen seconde. Toen:

Tasha: Ik zit al in de auto. Ik ben er over 10 jaar.

Ik had wel kunnen huilen. Dat deed ik bijna. Tien minuten later hoorde ik een klop. Toen stemmen. Toen ging de voordeur krakend open.

 

Tasha stond daar in haar legging, haar haar in de war, haar ogen wijd open. Een geschokte conciërge zat naast haar.

« Je ziet eruit alsof je net uit een horrorfilm bent ontsnapt. »

Ik rende naar haar toe. « Ze heeft me opgesloten, Tasha. Als een hond. »

Tasha schudde haar hoofd. « Ongelooflijk. Ben je klaar om een bruiloft te crashen? »

« Oh, » zei ik, terwijl ik naar mijn hakken reikte, « ik ben er klaar voor geboren. »

We sprongen in haar auto alsof het een vluchtauto was. Tegen de tijd dat we bij de locatie aankwamen, was de bruiloft al begonnen. Zachte muziek. Rijen gasten. Dana liep met mijn vader door het gangpad.

Alles zag er perfect uit. Totdat ik de achterdeur openduwde. Hijg. Letterlijk hijg.

Alle ogen waren gericht. Dana’s gezicht vertrok alsof ze een geest had gezien. Ze greep de arm van mijn vader zo stevig vast dat ik dacht dat hij zijn bloedsomloop zou verliezen.

Zonder met mijn ogen te knipperen liep ik rechtstreeks de gang door.

« Pap, » zei ik met een kalme maar luide stem, « je bent iets vergeten. »

Hij knipperde met zijn ogen. « Schatje? Wat ben je aan het doen? »

Ik hield de Post-it omhoog.