Hij keek naar het briefje. Zijn handen begonnen te trillen.
Dana sprong in. « Ik – ik wilde gewoon geen drama! Je weet hoe ze is, en je maakt er altijd alles van! »
Ik draaide mij naar haar om.
Je hebt me in een kamer opgesloten, zodat ik niet naar je bruiloft kon komen. Je wilde me zo graag weg hebben dat je me hebt ontvoerd. Jij bent het drama, Dana. Ik ben slechts de waarheid die zich openbaart.
Dat was de barst die alles wijd open scheurde.
Mijn tante stond op. « Is dat de reden waarom ik de rest van de familie niet mocht uitnodigen? »
Iemand anders fluisterde: « Ze vertelde me dat haar stiefdochter weigerde te komen. Ze heeft me recht in mijn gezicht gelogen. »
Het gemompel verspreidde zich. Een golf van ongeloof en verontwaardiging. Mijn vader staarde Dana met glazige ogen aan. « Heb jij dit gedaan? » vroeg hij.
Ze deed haar mond open, maar zei niets. Hij liet haar arm los.
« Het spijt me, » zei hij tegen de kamer. « Ik heb even een momentje nodig. »
Hij ging naar achteren. Ik volgde hem. Buiten vertelde ik hem alles. Van de verdwenen telefoon tot de Apple Watch tot Tasha’s redding. Hij bleef daar maar staan, starend naar het grind.
Uiteindelijk zei hij: « Heeft ze dat echt gedaan? »
Ik knikte. « Ik wilde niets verpesten, pap. Ik wilde er gewoon bij zijn. »
Hij antwoordde niet. Ik ging gewoon weer naar binnen. Ik volgde hem, mijn hart bonzend.
Hij ging voor het altaar staan en schraapte zijn keel.
« Dat kan ik niet. »
Hij hapte weer naar adem. Dana leek elk moment flauw te kunnen vallen.
« Dat is niet de persoon met wie ik mijn leven wil doorbrengen, » zei hij. « De bruiloft gaat niet door. »
Er heerste een doodse stilte in de kamer.
Dana begon te snikken. « Ik heb het voor ons gedaan! Ik wilde dat alles perfect was! »
Maar het ging nooit om perfectie. Het ging om controle. En ze verwachtte niet dat ik terug zou vechten.
Een paar weken later verhuisde mijn vader uit het appartement. Hij vroeg een nietigverklaring aan voordat Dana haar jurk kon uitpakken. Op een avond tijdens het eten keek hij me aan en zei: « Dankzij jou heb ik haar echt gezien. »
Jarenlang werd ik afgeschilderd als moeilijk. Emotioneel. Een lastpak. Maar ik was dat helemaal niet. Ik probeerde gewoon de enige ouder die ik nog had te beschermen.
Soms betekent het feit dat je de slechterik bent in een ander sprookje, dat je in je eigen sprookje slechts de held was.
En ik zal me nooit verontschuldigen als ik kom opdagen.
