Vervaagd en geïsoleerd in de schaduw van carports en werkplaatsen, leeft een ambacht uit vervlogen tijden voort in de herinnering van hen die het zagen. Het verwarmen van stukjes lood of tin in een gietijzeren lepel roept herinneringen op aan een tijd waarin mensen vindingrijk moesten zijn om te overleven. Dit was niet alleen een nuttige vaardigheid die vaders hun kinderen leerden, maar het was ook een activiteit die hen hielp om samen tijd door te brengen en nauwkeurigheid en geduld te ontwikkelen.
Het beeld van gesmolten metaal dat op de kromming van een ruwe lepel druppelt, als een oud gereedschap, komt in veel volksverhalen voor. Dit zijn handgemaakte staven die gebruikt werden om kogels of loden gewichten voor de visserij te produceren. vertellen allemaal een verhaal over zelfredzaamheid. Vóór het tijdperk van fabrieksmatig vervaardigde producten, vooral de producten die handig in gebruik waren, moesten mensen hun eigen visgewichten of -ballen maken. Dat was leuk en voordelig.
Dit gold vooral voor degenen die geïnteresseerd waren in schieten, jagen of vissen, voor wie de geest van het sleutelen verder ging dan louter hobby-enthousiasme.
