Steve was geschokt toen hij op school een jong meisje zag dat op zijn overleden dochter leek. Hij had er geen idee van dat zijn moeder een paar dagen later voor zijn deur zou staan.
Professor Palmer had tien minuten geleden al in zijn klaslokaal moeten zijn.
De kinderen zaten allemaal met hun handen over elkaar en lachten naar hun beste vrienden aan de andere kant van de klas. Ze probeerden hun opwinding te verbergen.
Vandaag was de eerste kunstles van het jaar en ze waren benieuwd wat hun favoriete professor, Palmer, hun zou leren.
“Waar is meneer Palmer?”
Alleen ter illustratie. | Bron: Getty Images
Ondertussen zat meneer Palmer in de lerarenkamer, afgezonderd van de menigte vrolijk kletsende professoren. Het was niet zo dat hij alleen wilde zijn. De laatste twee jaar heeft het leven hem eenzaamheid bezorgd.
Hij zat aan zijn bureau en dacht terug aan de dag waarop hij zijn vermogen om vreugde te voelen verloor.
Hij kon het haar van zijn vrouw Sonia ruiken terwijl ze naast hem sliep. Hij zag hoe het zonlicht door de gordijnen naar binnen scheen en op de muren viel. Hij rook naar koffie en de schaal met versgesneden aardbeien waar zijn dochter Mindy van genoot. Hij kon de zoetheid van Sonia en Mindy’s laatste kus voelen. Hij kon de deur horen dichtgaan terwijl ze naar school en werk gingen, terwijl ze hun favoriete liedje zongen.
Meneer Palmer, of Steve voor zijn collega’s, zou alles gegeven hebben om hun gezichten nog eens te zien en hun belachelijke gezangen te horen. Hij zou zich aan elke god overgeven om het dodelijke auto-ongeluk die ochtend te voorkomen. Maar bovenal zou hij alles hebben gegeven om het lachende gezichtje van zijn achtjarige dochter Mindy weer te zien.
« Hallo ? » De stem van een klein meisje bracht hem terug naar het heden.
Ze zwaaide naar hem vanaf de buitenkant van de lerarenkamer. En Steve zag de glimlach van zijn dochter weer.
Alleen ter illustratie. | Bron: Getty Images
“Meneer Palmer!”
Steve staarde hem aan, te verbaasd om te antwoorden.
“Meneer. Hallo Palmer! Ik ben Maggie Boone uit klas 3A. Het is nu kunstles, kom je niet?”
Op de vraag of de leraar haar herkende, antwoordde Maggie: « Oh, ik ben de nieuwe leerling, meneer Palmer. Mijn nieuwe gastgezin liet mij uiteindelijk toe tot de school. Vandaag is mijn eerste dag!”
Steve realiseert zich dat hij de hele tijd niet naar het kind heeft geglimlacht of gereageerd.
“Ah, hallo… Mindy?”
« Het is Maggie. »
“Hallo Maggie, welkom op school. Oké, laat me mijn boeken pakken. Ik volg je.”
Terwijl Steve achter het vrolijk huppelende meisje aanliep, vroeg hij zich af of hij droomde.
De gelijkenis van het meisje met zijn overleden dochter was griezelig, maar haar naam… Maggie… was een grotere schok.
