Vandaag was een bijzondere dag. Het was mijn 95e verjaardag, een mijlpaal waar ik jarenlang naar had uitgekeken. Toch voelde het anders. Het leek alsof het geluk me voor deze keer niet wilde bereiken, al was ik er niet boos om. Mijn kinderen hadden het druk, en zelfs een telefoontje of een bericht kwam er niet. Geen taart, geen ballonnen, geen grote viering. Enkel een stille, rustige ochtend.
Ik had altijd gedacht dat ik deze dag omringd zou zijn door gelach, gesprekken en het geluid van kinderen die rondrennen. Maar ik zat alleen aan mijn keukentafel, een kopje thee voor me, en ik liet mijn gedachten afdwalen naar het verleden. De jaren waren voorbij gevlogen, en met elke levensfase waren er herinneringen die ik koesterde. Soms voelde ik me alsof ik in de schaduw stond van alles wat ik ooit had willen doen.
De kinderen hadden altijd zo’n druk leven. Ze werkten hard, druk met hun eigen gezin, hun eigen verantwoordelijkheden. Ze vroegen niet om hulp, en ik gaf geen klachten. Maar op dit moment, op mijn verjaardag, wilde ik gewoon samen zijn. Samen lachen, samen herinneringen ophalen, samen genieten van de kleine dingen die het leven zo bijzonder maken.
