Een paar weken geleden had ik nog een gesprek met mijn dochter, waarbij ze zei dat ze me binnenkort zou bezoeken. En toch, op mijn verjaardag, waren er geen telefoontjes, geen verrassingen. De stilte was oorverdovend.
Ik besloot naar buiten te kijken, naar de tuin die ik al jaren zelf bijhield. De bloemen stonden in bloei, de lucht was helder en er was geen wolkje te bekennen. Het voelde vreemd. De wereld leek verder te draaien, zelfs als ik me wat onzichtbaar voelde.
Ik pakte mijn telefoon en opende een foto van mijn kleinkinderen die een paar weken geleden op bezoek waren. Ik glimlachte. Die momenten waren alles waard. Het maakte niet uit dat mijn kinderen vandaag niet bij me waren. Ze hadden een druk leven, en ik had geen recht om hen te vragen om hun plannen te veranderen.
Maar toen ik een bericht stuurde naar mijn dochter, voelde ik een klein beetje opluchting toen ze snel reageerde: « Laten we dit weekend een taart voor je maken! We kunnen het alsnog vieren, zelfs als het niet op de dag zelf is. »
