“Mijn twee dochters, van vier en vijf jaar oud, zijn alles wat ik heb. Sinds mijn vrouw vertrok, met de uitleg dat ze de wereld wilde ontdekken, heb ik de verantwoordelijkheid op me genomen voor hun opvoeding en om ze alles te geven wat ze nodig hebben. Alleenstaande vader zijn is een voortdurende strijd met verantwoordelijkheden en emoties.
Elke ochtend is het een constante haast: ik moet de meisjes aankleden, ze voeden en naar de kleuterschool brengen om op tijd op mijn werk te zijn.
Vermoeidheid is mijn vaste metgezel, maar hun lach en vreugde maken elke inspanning de moeite waard.
Onlangs gebeurde er echter iets vreemds. Die dag begon alles zoals gewoonlijk. Ik werd moe en uitgeput wakker en begon de ochtendvoorbereidingen voor de meisjes.”
“Toen we de keuken binnenkwamen, was ik van plan, zoals altijd, melk in hun havermout te gieten, maar ik merkte iets bijzonders op: op de tafel stonden al drie borden met hete pannenkoeken, fruit en jam. Ik was geschokt. Ik dacht zelfs dat ik het misschien in mijn slaap had klaargemaakt.
