In een kleine, zwak verlichte werkplaats stond een jonge man met zijn rug naar de wereld, terwijl hij aan een blok hout werkte. Zijn handen bewogen met de zekerheid van iemand die jaren aan zijn vak heeft besteed. Voor hem lagen zijn creaties—houten rozen die zo gedetailleerd waren dat ze bijna leken te leven, en abstracte vormen die emoties opriepen die hij niet in woorden kon uitdrukken. Toch bleef zijn gezicht verborgen, zijn identiteit gehuld in mysterie.
Hij creëerde niet voor roem, maar voor de vreugde van het tot leven brengen van levenloos hout. De houten sensoren die hij maakte, hadden de vorm van rozen, delicaat maar functioneel, een unieke mix van kunst en innovatie. Elke groef vertelde een verhaal, elke bocht sprak van zijn dromen. Hij stelde zich voor dat zijn werk huizen, musea en harten zou sieren, maar de realiteit schilderde een ander beeld.
“Ik heb het zelf gemaakt,” fluisterde hij tegen de stilte van zijn werkplaats, “maar helaas vond niemand het mooi.” De wereld buiten bleef onwetend over de schoonheid die hij in zijn creaties stopte. Frustratie bleef hangen, maar het doofde zijn passie nooit. Hij geloofde dat zijn kunst een doel had, zelfs als erkenning ver weg leek.
