Dag na dag stond hij voor zijn sculpturen, verfijnde hij de details en gaf hij elk stuk de aandacht die het verdiende. De rozen, met precisie uitgehouwen, symboliseerden liefde en hoop. De abstracte vormen nodigden de kijker uit om de wereld door zijn ogen te zien—een mix van chaos en orde.
Uiteindelijk besloot hij dat het tijd was. Met trillende handen rangschikte hij zijn sculpturen, nam foto’s en bereidde zich voor om zijn werk met de wereld te delen. « Kunst is bedoeld om gezien te worden, » zei hij tegen zichzelf. Hij richtte zich tot zijn volgers online en uploadde de foto’s met een oprechte oproep.
« Deel alsjeblieft mijn kunst met de wereld, » schreef hij. « Deze creaties dragen een stukje van mij in elke bocht en elk detail. Help me laten zien dat zelfs het ongeziene schoonheid in de wereld kan brengen. » De post was eenvoudig, maar droeg het gewicht van zijn dromen, en met elke deelactie begon er een sprankje hoop in zijn hart te gloeien.