De terugkerende rol van het slachtoffer
Nog een subtiel signaal: zichzelf systematisch als slachtoffer neerzetten. Zelfs als de verantwoordelijkheid gedeeld wordt, bagatelliseren sommige mensen de situatie liever om sympathie te wekken. De ander neemt uiteindelijk alle schuld op zich, alsof hij of zij altijd al het probleem was. Geleidelijk aan ontstaat er schuldgevoel en raakt de relatie uit balans.
Emotionele chantage als bewijs van liefde
: « Als je echt van me hield, zou je dit voor me doen… » Heb je deze zin ooit gehoord? Het is een typische emotionele chantagestrategie. Liefde wordt dan een drukmiddel: iemand geeft toe uit angst voor teleurstelling, ten koste van zijn eigen behoeften. Deze houding creëert een lastige sfeer waarin mensen meer uit dwang dan uit oprecht verlangen handelen.
Wordt vervolgd op de volgende pagina
De ander constant de schuld geven.
In sommige discussies lijkt het onmogelijk om een »je hebt gelijk » of een simpel « het spijt me » te krijgen. Wanneer de schuld systematisch bij de ander wordt gelegd, wordt de dialoog steriel. Uiteindelijk voelt de partner zich constant beoordeeld, verantwoordelijk voor alles, en verliest hij of zij het vertrouwen in de eigen perceptie. Deze manier om verantwoordelijkheid te ontlopen, creëert een aanhoudend gevoel van onrechtvaardigheid.
Vleierij… Niet altijd onbaatzuchtig.
Een compliment is altijd leuk, maar wanneer het overdreven of te frequent wordt, kan het bijbedoelingen verhullen. Bijvoorbeeld je partner prijzen om hem of haar aan te moedigen een beslissing te nemen die alleen maar in jouw voordeel is. Achter deze aangename façade kan deze opeenstapeling van vleierij genegenheid veranderen in een controlemiddel, waardoor de ander zich bijna tegen zijn of haar wil verplicht voelt.
Discrete maar geleidelijke isolatie
