Lydia knikte zwakjes. « Mijn kuit… gezwollen, » hijgde ze, wijzend naar haar been.
De begeleiders aarzelden. Theo leidde hen voorzichtig. Hij plaatste het zuurstofmasker op haar gezicht, tilde haar benen op en hielp haar een aspirine in te nemen. Langzaam kreeg ze weer kleur op haar wangen en werd haar ademhaling gemakkelijker.
De cabine werd stil. Passagiers keken toe hoe een nauwelijks opgemerkte jongen de controle overnam over een situatie van leven of dood.
Damien kon het niet geloven. Op 9,5 kilometer hoogte, zonder dokter aan boord, lag het leven van zijn vrouw en kind in de handen van een vreemdeling die hij misschien wel had ontslagen als de noodsituatie er niet was geweest.
Het vliegtuig maakte een noodlanding in Oslo. Hulpverleners brachten Lydia met spoed naar het ziekenhuis. Artsen bevestigden Theo’s diagnose en prezen zijn snelle handelen. Ze zeiden dat het waarschijnlijk zowel moeder als kind had gered.
In de stille wachtkamer liep Damien naar Theo toe. De jongen zakte uitgeput in zijn stoel, omdat hij het sollicitatiegesprek voor de studiebeurs had gemist, wat hem op het vliegtuig had gebracht.
« Je hebt haar leven gered, » zei Damien zachtjes. « Hoe wist je wat je moest doen? »
