Een erfenis van pijn: Michaels verhaal
De ziekenhuiskamer was zo stil dat de monitor tikte als een klok, de tijd wegtikkend, tijd die voor niemand betekenis leek te hebben. Michael lag stil, zijn gezicht bleek, een dun slangetje in zijn neus, zijn borstkas ging op en neer terwijl de machines het werk deden dat zijn lichaam niet aankon. Verpleegkundigen kwamen en gingen, sommigen mompelend, anderen zuchtend, maar niemand leek geïnteresseerd in de patiënt voor hen. Er waren geen bloemen, geen kaarten, zelfs geen telefoontje naar zijn toestand.
Op een keer vroeg de dokter: « Is er iemand bij u langs geweest? » De verpleegster antwoordde zachtjes: « Ze zijn gewaarschuwd, maar ze zijn nooit gekomen. » De tijd verstreek langzaam; de dag ging over in nacht,
