Artsen neigen uiteraard naar een neurologische verklaring: hallucinaties veroorzaakt door zuurstofgebrek, de gevolgen van trauma… Maar degenen die soortgelijke ervaringen hebben gehad, zeggen dat niets te vergelijken is met de helderheid van deze momenten. Ze bezitten een zeldzame intensiteit, bijna levendiger dan de werkelijkheid.
Een verhaal als dit, even zeldzaam als verontrustend, roept een vraag op die vroeg of laat in ons opkomt: wat gebeurt er werkelijk als alles eindigt? Wat als we op een dag ontdekken dat het hiernamaals net zo veelzijdig en complex is als onze eigen emoties?
